Ah benim dor atım

Ah benim dor atım
Niye böyle hep geridesin
Sana havuçlar vermedim mi
Sana ninniler söylemedim mi
Seni al bebek gül bebek
Büyütmedim mi, benim tayım…
Niye böyle nazlısın,
Niçin böyle küsüngen,
Ve de yenilgensin.
Ben sana koşmayı öğretmedim mi
Ben sana yarış demedim mi?
Niye bir kez de ipi önde
Göğüslemezsin,
Niye benim yüzüm hep yerde?

Ah benim dor atım
Mavi kanatlı, şakacı atım
Hep öndeyim derken,
Niçin yarışı bırakırsın
Bu kadar erken…
Hiç mi yüreğin yok senin
Bu kadar korkak mısın
Ben sana elimle elma
Yedirmedim mi,
Ben seni “Güzelim” diye
Sevmedim mi?
Sen niye koşmazsın
Hayatta niye yılgınsın
Senin anan, atan
Ufuktan ufuka koşan
O şanlı atlar, emin ol
Şimdi senden utanacaklar..

Bre benim buluttan güzel atım
Hiç mi insafın yok
Hep mi yenileceksin hayatta
Hiç mi yüzümü güldürmeyeceksin
Ah benim kara gözlü atım
Bir gün olsun, kanatlanıp
Göklere uçmayacak mısın?
Hep sakin, hep gülücükler içinde
Hep şakacı, hep arkada mı
Kalacaksın?

Ah benim kır atım
Ben seni geçen yıl satacaktım,
O zaman ne yapacaktın
Bir çingenenin ahırında veya
İyice gemlenmiş,
Bir arabaya koşulmuş,
İnsafsız kırbaç altında
Bu mu istediğin?

Hey bre atım, biraz insaf
İnsaf imanın yarısı…
Koş be atım koş…
Yüreğin varsa,
Salam, sosis olmak istemiyorsan
Ahırda yan gelip, yatmak istiyorsan
Şu koşuyu bir kez de sen kazan
Ne olursun!

Yoksa elimden bir kaza çıkacak
Seni kızağa çekip
Evlendireceğim…
O zaman gününü görürsün…
Ev de çamaşır yıkar oturursun..!