Ah,hayır,biliyorum o makinayı yapamadılar

Ve ben şimdi buradayım,yine uzaklarda bir yerlerde,kurabiyelerle çaydan,o,dünyanın en güzel öğleden sonralarından,o,insanda anlaşılmaz bir heyecan uyandıran şarkılardan,masallardan,yeşille mavinin buluştuğu akdenizden çok uzaktayım...

Neden böyle değil?Neden,dünyanın her yerine,en uzak yollarına geçerek gidebiliyoruz da zamanın içinde böyle bir yolculuğu ancak hayalimizde yapabiliyoruz?

Zamanda mekan gibi önümüzde böyle uzanıp gitse,bizde istediğimiz gibi onun içinde gidip gelsek olmazmıydı?

Bütün o yitirdiğimiz güzel anları,yaşarken ellerimiz arasından kayıp gittiğini farkedemediğimiz günleri,unutulmaz seslenişleri,dokunuşları,sevdiğiniz adamla tanıştığınız ilk günü,evlendiğiniz o an ki heyecanı,yürek çarpıntısını yeniden yaşayabilseydik...Kapıdan girdiğimizde burnumuza o aşina koku gelseydi...

Sormak isteyipte soramadıklarımızı,tam söylecekken vazgeçtiğimiz sözleri,bir başka zamana ertelediğimiz hayalleri,o an için bizi engelleyen bir şey yüzünden hep pişmanlık duyduğumuz ne varsa yaşamak için bir şans daha verilseydi...

Hayatın bir yerinde verdiğimiz bir kararı değiştirip yeniden başlamak...

Rastlantılar zincirini değiştirmek...

Kendimizle birlikte etkilediğimiz insanların yaşam öyküsünü de yeniden kurmak....

Sanki dev,çözülmesi güç bir yapbozun garip biçimli parçalarını yeniden farklı bir resim oluşturacak şekilde bir araya getirmek...

Ah,hayır,biliyorum o makinayı yapamadılar...