Ahmet

Ahmet’in geldiği yerlerde sonu güzel biten masallar anlatılırdı

Doğrulara baş koyulurdu, engel tanınmazdı

Ahmet’in geldiği yerlerde komşu kızına bakılmazdı

Herkes birbirini tanırdı

En yüksek bina üç katlıydı

Herkes birbirine koşardı, sarılırdı, selamlaşırdı

Ahmet’in geldiği yerlerde yaşam felsefesi insan olmaktı

Çalışmadan kazanılmazdı

Tüp yoktu, tv yoktu, cep telefonu yoktu, bilgisayar yoktu

Kadın vardı, erkek vardı, aşk vardı.

Ahmet’in geldiği yerlerde

“Seni seviyorum” demek kimsenin bilmediği yazısız iki kelimeydi.

İnsanlar bu kadar kör değilken sadece hissedilirdi.

Ahmet’in geldiği yerlerde gurur denilen şey namus gibi bir hazineydi.

Yıllar geçti

Ahmet sevdi

Ahmet kişiliğinden vazgeçti.

Kırılmasın diye leydi

Hiç üstüne gitmedi

Ahmet içine attı sıkıntıları,

Ahmet kaldıramadı.

Ahmet komaya girdi

Hiç kimse hiçbir soruya cevap vermedi

Ahmet bir sokak köpeğine bakıyor şimdi

Adı Leydi

Ahmet şimdi konuşmuyor

Televizyon seyrediyor

Duvarlara resim yapıyor

Çiçekler dikiyor

Şarkılar söylüyor

Milliyet Blog'a yazıyor

Denize gidiyor

Oltasına umudu takıp denize atıyor

Hep yalnızlık çekiyor