Ailemizden aldıklarımız ve geri veremediklerimiz

Küçüklüğümüzden alıştırıldık yere düşeni geri almamaya hatta tekmeleyip kenara atmaya. 

Daha da toza dumana bulamaya. 

Bu yüzden dost denilmedi adımıza. 

Bizden yaşça büyüklerden öğrendik hakaret etmeyi. 

Eve geldiğimizde babamız ‘ayıp’ dedi. 

Ayıp olsa söylemezler dedik. 

El öpmeyi de onlardan öğrendik. 

El öpüp alna koymayı hüner bildik. 

Sandık ki herkes bilir kıymetini. 

Film izlerken müstehcen sahnelerde değiştirildi kanal. Hiçbir şey olmamış gibi devam edildi. 

Biz de dışarıdan, oradan, buradan duyduk öğrendik. Daha mı iyi oldu? 

Öğretmene saygısızlık yapılmaz dediler. 

Haksızlıktan ve kendini savunma ile saygısızlık arasındaki ince ölçüyü kaçırmamamız gerektiğinden bahsetmediler. Ezik ve yenik kaldık. 

Şimdiyse tam doğruyu bulma yaşında kendi ayaklarımızın üstünde durmayı öğrenme yaşında kısıtlı kaldık. 

Haberlerde izlenenler üzerine yazılan bin bir senaryo ile kendi işimizi kendimiz göremez olduk. 

Aileye muhtaç, eli iş tutmaz gençler yetişiyor. Boş ve bilinçsiz gençler. 

Güvensizlik de eklendi üzerine tüm bunların. Ailede huzursuzluk hâkim oldu. Yayılan paylaşım siteleri yüzünden ya da ufacık bir şeyden büyütülen kavgalar ve dibi gelmeyen tartışmalardan. 

Şimdi bir dal sigara yakın. Yok yok onu da yapmayın. 

Aklınız varsa emeklemeden koşun.