Akıl mı, duygu mu galip gelmeli hayatımızda?

Sonsuz akıl duruluğuna muhtaçken insanlık... Durmamacasına duyguya sığınır. Matemetik destekli mantık örgüsüyle sağlam, soğukkanlı duruşlar beklereken bizden yaşam... Ha bire arıza vermekteyiz. Durup durup, ya gözyaşına, ya tiz çığlıklara, kaba haykırışlara saklarız benliğimizi... Etten, kemikten yaratılışımız, dürütükler durur insan yanlarımızı... 

Sağduyumuz; sukuneti, sakinliği öğütlerken... Bitmez feveranlar , azami telaş, dinmeyen heyecan selleri kaplıyor yeryüzünü... Alem derdine düşmüş... Gemisini kurtaran kaptan... Lakin, Beyniyle hareket etmeyene hangi kalp atışı çare olabilir? Tamam, robot değiliz. Biliyorum, hislere gem vurmak, en çok ruhumuzu öldürür. Amma velakin, fikirsiz his, bir işe yaramaz ki! İç dalgalanmalarımıza eyvallah!.. Yanına zekamızı da katabiliyorsak eğer...

Ağlayan çocuğa, yersiz kalmış yetime, evsize, barksıza, öksüze üzülmemek ne mümkün... Savaşta ölen bebeye yanmayana insan denir mi? Her yanımızı sararken kötülük... Çare, akıl yollarında yürümekten geçer.

Kimi aklı dışlar hayatından, kimi duyguyu... Kimi, sırf mantık, katıksız matematik, diye tutturur; kimi sadece ruhunun peşinde, sadece iç yolculuğuna odaklı... Oysa zaman, dengeli olmaya, ortayı bulmaya zorlar bizi... Geçip giden vaktin farkına varamasak da...

Yaşam, sonsuz bir denge oyunu... Kuralını bilene, sonsuz ödüller vadeden...

Ne akılsız, ne duygusuz yaşanır hayat... Marifet, ikisinin arasını bulabilmekte... Duygusunu yitirmeden aklını koruyabilene bin selam söyleyin benden... Yeter ki insan olduğunu unutmasın.

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.