Akşam çöküyor

Akşam çöküyor yüzüme

Babamdan kalma korkular, yanımdaki adamın avuçlarından saçlarıma akıyor

Kollarımdaki acı  parmaklarını sızlatmaz mı?

Umutlarım ağlıyor sesleri kulaklarımda çınlarken, vicdanım başlıyor diğer yandan,

Efkarımı dindirecek ne kaldı dersin ey küçük adam...?

Ellerin ellerimi saramadan nelere sebep oldu böyle?

Bak göremediklerin kocaman oluyor hergün biraz daha

Meriç suyuna kavuşmadan ayrıldı görebiliyor musun..?

*

Akşam çöküyor yüzüme

Kapı sesini duydum, gittin

Ama inan üzülmedim.

İçimdeki uçmak coşkusunu hissedebilseydin keşke

Gitme çığlıklarımı bastırabilseydin...

*

Cümlelerinde deva aradığım, 

Tek başına savaşmaları, yalnızlığın zirvesinde üşürken yaşayan güçlü kadınım...

Ablam...

Uzak olmak; nasıl yok olası, beter mi beter şeymiş,

Atlayıp kapını çalamamak, sofrana misafir olamamak,

Zeynep'imi kucaklayıp, ufaklığı koklayamamak...

Hasretle yalnızlık birleşince fenaymış abla

Annem söylediğinde anlamamışım.

*

Akşam çöktü yüzüme...

Karanlıkta da daha yalnız hissediyormuş insan

Odamın penceresinden mavi gözleriyle bakan kedim

Karşı binanın altında kahvedeki adamlar kaçıyor bir bir,

Kavgaların ve düğünlerin eksik olmadığı bu benim dışımdaki şehre alışamadım gitti

Biliyorum çok istedin burayı sevmemi ama olmadı küçük adam,

*

Ey benim beni bilmeyen ve bilmeyecek olan küçücük adamım,

Hadi bırak artık beni bana

Bak akşam çoktan çöktü yüzüme

Beni görmen zor bundan sonra.

*

12.10.2014/pazar

İZMİR-Buca