Akşamların iniltisi

Gözlerimi kapatıyorum, bir müddet bekliyorum, bir müddet daha... Şimdi her şeyi daha net gördüğümü fark ettim: Meğer ışık her şeyi hızlandırır ve karartırmış, karanlık; korkutur ürkütürmüş insanı. Yürümeye çalışıyorum ancak birkaç adımdan öteye gidemiyorum çünkü her an bir duvara çarpacakmış gibi hissediyorum ya da bir uçurumdan aşağı yuvarlanır gibi oluyorum.

Kimi zaman güneşe karşı serinlemek ister renkler, çiğ düşmüş otlar kokusuyla çağırır minnacık karıncaları. İliklerinden damarlarına doğru pamukçuklar yürür sanki ya da karnında zıplayan bir öfke belirir.

Işık, bir inilti bırakır, bir öyküye uğrar ve kaybolur ardından. Bir kahraman edasıyla salıverir kendini tüm kuytulara.

Uğurlama zamanı gelmiştir bilinenleri. Derin bir iç çekiş götürür bazen derin hikayelere; bitmemişlikler, sakat üzüntüler görünür yakınlarda. Tahtına sahip çıkabilme dürtüsünü taşır, birey olma arzusu peşinden koşup  gidenler.

Usta bir yamacı sitemkar : faydasız hoyratlıklarımızdan, renksiz gülüşlerimizden, kaybolan düşlerimizden ötürü. Akşamların büyüsü durur şifreli sandıklar gibi.