Alman Teyze

- Aman da benim güzel kızıma!

- Miiiyaaaavvvvv!

- Ne istiyosun sen!

- Miyaaavv!

- Acıktın mı, susadın mı sen!

Alman Teyze daha fazla dayanamadı. Çantasını yere bıraktı. Kediyi kucağına alıp sevmeye başladı. Onu gören çevredeki kediler de yanına geldiler. Beni de sev, beni de sev der gibi miyavladılar. Sanki Alman Teyzede mıknatıs gibi çekici bir güç vardı. Mahalledeki hayvanları üzerine çekiyordu.

Bizim mahalle Giritli mahallesiydi. İstasyon yanındaki bu mahalleye çoğunlukla Girit Adasından gelen göçmen ve mübadiller yerleşmişti. Aysel Teyze ise bir istisna idi. O, Alman kökenli bir insandı. Bizim mahallede kocaman bahçesi olan bir evde otururdu. Kendisini hepimize alıştırmıştı. Yarım yamalak bir Türkçe konuşurdu. Giritliler de zaten yarım yamalak Türkçe konuşurdu. Buna rağmen birbirimizle iyi anlaşırdık. Sokaktan her geçişinde “Alman Teyze geçiyor, Alman Teyze geçiyor” diye bağrışırdık. O da dönüp güler, bizlere el sallayıp yoluna devam ederdi. Sapsarı saçlarıyla bizlerden farklı olduğu hemen ortaya çıkıyordu.

Alman Teyzenin hayvanlara karşı özel bir ilgisi vardı. Hemen hemen bütün hayvanları severdi. Sokakta bir hayvana denk geldiğinde eğilir, onu okşar, dakikalarca muhabbet ederdi. Kedi veya köpekler de onun dediklerini sanki anlıyorlarmış gibi ilgiyle dinlerlerdi onu.

Bir defasında evine gittiğimde şaşırdım kaldım. Evin içinde ve bahçesinde, her tarafta cins cins kediler, köpekler, tavşanlar, kaplumbağalar, kuşlar bulunmaktaydı. Evcil hayvanlar Alman Aysel Teyzenin dünyasıydı. Şüphesiz ki onlarla oyalanıyor ve çok mutlu oluyordu.

Alman Teyze beni çok severdi. Küçüklüğümde benim de iki kedim olmuştu. İlki Van kedisiydi. Adı Minnoş’ tu. Sapsarı ve kocaman bir kediydi. O öldükten sonra gözleri masmavi olan Maviş isimli bir kedim oldu. Alman Teyze bu kedileri arasıra yanımdayken görmüş ve hem benimle hem de kedilerimle ilgilenmişti.

Alman Aysel Teyze’ nin hayvanlara olan sevgisi Giritli mahallesinden koskoca Söke’ ye yayıldı. İyice ünlü oldu. Nerede görülürse hayvanları çok seven teyze olarak anılıyordu. Son olarak onun Hayvanları Koruma Derneği Başkanlığına seçildiğini duydum. Söke’ den ayrıldığımda bir daha kendisini görmek nasip olmadı. Sonraki yılların birinde aramızdan ayrıldığını haber aldım.

Alman Aysel Teyze artık aramızda yok ama yine bir kedimiz var. Çinçilla cinsinden. Kedi değil mübarek sanki insan. Hep ilgi görmek istiyor. Çok da kıskanç. Sakin bir kedi.  Evden dışarı çıkmayı hiç sevmez. Bir köpek bile onun kadar sadık olamaz. Kendi kendine oyunlar yaratıyor, çok akıllı bir varlık. Eve geldiğinizde sizi karşılar, çıkarken sizi uğurlar. Konuşur gibi hareket eder. Sıkıntınız varsa anlar. Kendisi sıkıntıdaysa bunu anlatır. Yalnız kalmaktan hiç hoşlanmaz. Uzun  kuyruklu, uzun tüylü İran kedisi bir âlem.

İnsanoğlu doğuyor, yaşıyor, ölüyor. Hayvanlar ve bitkiler de doğuyor, yaşıyor, ölüyor. Bu şekilde yıllar, yüzyıllar geçip gidiyor.

Alman Teyze Çinçilla’yı görseydi bayılırdı. Herhalde onu benden hemen almak isterdi. O iyi bir insandı ve tam bir hayvanseverdi.

 Söke’ nin Giritli mahallesinden bir hanımefendi, asil ruhlu bir insan, sadece biz komşularının ve şehrin değil, bütün hayvanların da Alman Teyzesi gelip geçti.