Ama en zoru da...

Bazen bir eşiğe geldiğini görür insan.

Bir adım atmanın ne kadar zor olduğunu anlar o zaman .

Ne eşikten atlamak kolaydır, ne de geriye dönüş.

Dışarıdaki özgürlük tüm şehvetiyle çağırırken, içerideki güven sarar seni ahtapot kolları ile.

Alışkanlıkların konforu çağırır seni yumuşacık bir uykuya götürmek için.

Ama eşiğin arkasındaki ışık kamaştırmıştır bir kere gözlerini.

Çağırır seni aydınlıkların en güzeline. Üstelik yüreğin de uyanır ışığın etkisiyle.
 
Ve ışık göz kırpar en baştan çıkarıcı haliyle.

Niyetlenirsin her şeyi geride bırakmaya, bu sefer de farkına bile varmadığın zincirlerin hatırlatır tutsaklığını.

Her şeye rağmen özgürlüğün ışıklarında aydınlanmak için cesaretle atılacak tek bir adım gereklidir şimdi.

Ama en zoru da, atılacak o ilk adımdır…

 

Nisan 2012 / Kurşun