Ama...

Yıl 1973. Aşkale’de ortaokulda okumaktayım.

Yirmi bir mart günü okul müdürümüz birden sınıfa girdi. Hepimizi ayağa kaldırıp

saygı duruşunda bulundurdu. Sonra biz şaşkınlıkla yerimize otururken açıklama yaptı:

“ Çocuklar, bugün değerli bir insanı kaybettik. O Aleviydi “ama” yurdumuzun önemli bir halk ozanı ve iyi bir insanıydı ; saygı duruşu da onun içindi.” dedi ve gitti.

Kırk yıl önce müdürümüzün “ama“ eklemeli övgüsü, çocuk aklım ve yüreğimle beni rahatsız etmişti. O gün bugün, bu tür söylemler canımı sıkar ve doğru bulmam.

Günümüzde de benzer ifadeleri çeşitli durumlarla ilgili duyarız .

Derler ki : “ Bizim mahallede bir komşumuz var. Ermeniler ama çok iyi insanlar.”

“ Adamlar Yahudi ; ama iyi esnaflar.”

“Damadın ailesi “ x “ şehirlidir. Ama oralıdır diyemezsin, çok harika insanlar. “

“ Ya adamlar gavur-mavur, ama dürüst insanlar.”

Sünni ama, Alevi ama, Kürt ama, Hıristiyan ama, şuralı ama, Ateist ama… ama…ama…

Örnekleri çoğaltmak mümkün. Herkes mutlaka çokça benzerlerini duymuştur.

” Ama”lar bu anlamda kullanıldığında söylediklerini çürütüyor, önemsizleştiriyor, yok ediyor.

Oysa ki insanın değeri diniyle, mezhebiyle, ırkıyla, diliyle, rengiyle, memleketiyle, cinsiyle ölçülmez. Bunlar kendi isteği dışında içine doğduğu farklardır. Ve bunlar insanı doğrudan iyi veya kötü yapmaz. Yüreğiyle, aklıyla, doğaya-hayata-insanlara bakışı, yaklaşımı, duruşu, davranışı, yaptıkları, kişiliğiyle ölçülür. İyi ise değerlidir, bu kadar… Düşünürün dediği gibi : İnsanlar iki türdür; iyiler ve kötüler.

Geçen gün Veysel’in 40. ölüm yıldönümü nedeniyle, kanalın birinde güzel sesi ve sazını dinlerken, müdürümün övgüsü ve “ama”sı aklıma geldi. Bunları düşünürken içimi hüzün mü desem, acı mı desem; garip bir duygu dokundu, geçti.

Veysel’den bahsetmişken, konuya uygun bir dörtlüğüyle bitirelim.

“Beni hor görme kardeşim / Sen altındın ben tunç muyum

Aynı vardan var olmuşuz /Sen gümüşsün ben sac mıyım…”