Amerikalılar ülkemizi işgal etse ne yapardın?

Yıl 1970. O zaman daha birleşmemiş olan Federal Almanya’da çalışıyorum. İkinci iş olarak da gazetecilik yapıyorum. Bu sebepten orada Türk, Alman birçok tanıdığım oldu.

Bir gün gazeteci merakı ile otuzlu yaşlarda bir almanla söyleşiyoruz.

-Ne iş yaparsın?

-Hiç!

-Nasıl hiç?

-Belirli bir işim yok.

-Nasıl geçiniyorsun?

-İstenileni temin ediyorum.

Sizin anlayacağınız adam sipariş üzerine hırsızlık yapıyordu. Sizin belirlediğiniz bir malı becerebilirse mağazadan çalıyor, çok düşük bir fiyatla satıyordu. Söyleşimiz derinleştikçe içinde hiç vatan sevgisi olmadığını görüyorum. Tuzak bir soru soruyorum.

-Ruslar şimdi hücum etse ne yapardın? Beni şok eden cevap geliyor.

-Ellerimi kaldırır teslim olurdum. Ve devam ediyor. İnsanoğlunun yiyeceği bir tabak yemek. Eğer akıllı olursanız kim olursa olsun sizi o yemekten mahrum etmez. Birileri için çalışıyorsanız, o birilerinin hangi milletten olduğunun hiç önemi yoktur. Köle daima köle, efendi ise efendidir.

-Neden böyle düşünüyorsun?

-Bizim kadınlarımızın ırzına ikinci paylaşım savaşı sırasında kendi askerimiz geçiyordu. Ordunun morali yerinde olsun diye izine gelenlere kadınlarımız ikram edilirdi. Amerika geldi kurtardı. Sonra ne mi oldu? Onlar kadınlarımızın ırzına geçmeye başladılar. İlk yıllar cebren olan bu durum şimdi biraz para karşılığı devam ediyor.

İflah olmaz bir vatansever olan ben bu cevaplar karşısında kalakaldım.

Kuşkusuz Alman’ların hepsi bu fikirde değil di. Ama işim icabı o yıllarda yaptığım araştırmalarda böyle düşünenlerin hiçte az olmadığını gördüm. Hitler’li yıllarda hemen hemen tamamına yakını sarışın olan Almanların artık pek azı sarışındı. Sokaklarda insanlara baktığınızda benim dostumun hiç de haksız olmadığını görüyordunuz.

***********

Sonraki yıllarda Türkiye’de elimden geldiğince aynı soruya cevap aradım. Alman dostum kadar açık konuşanlarla karşılaşmadığımı açıkça söyleyebilirim.

“Amerikalılar ülkemizi işgal etse ne yapardın?” Sorusunu sohbetlerimde 1980 den beri soruyorum. 2000 li yıllara kadar kesin bir baş kaldırı cevabı alırdım. “Kanımın son damlasına kadar savaşırım”, derlerdi. Gerçi bu beyanların ne kadar samimi olduğu da su kaldırır bir konudur. Zira vatanını bu kadar seven biri vergi kaçırır, çürük numarası ile adamını bulur askere gitmez vs. ondan sonrada vatan sevgisi deyince mangalda kül bırakmaz. Oysa bize vatan sevgisini öğretenler, onu satmayacağımızı, fırsatını bulduğumuzda ırzına geçmeyeceğimizi, tam tersi koruyacağımızı öğretmişlerdi.

Şimdilerde aynı soruyu sorduğumda hafif bir tebessümden başka yanıt vermeyenler çoğaldı.

İzmir 2011-10-07