Anasının kaderi kızına

"Anasının kaderi kızına geçer" diye bir söz vardır bizim buralarda...Benim anamın kaderi bana geçmemiş ne yazık ki...Belki onunla birlikte büyümediğimden, belki nenemle birlikte büyüdüğümden..Nenemin kaderine daha çok benziyor yaşadıklarım... 

Nenem "kızım kimseyi ayıplama insan ayıpladıklarını yaşamadan ölmezmiş" derdi. Halbuki her sözünü dinledim nenemin, her sözü kulağıma küpe oldu mutlaka... Ama ayıpladığım yadırgadığım her şeyi yaşıyorum şu hayatta...İnsan bazen aklına söz geçiremiyor, bazen ise kalbine...Hangisini dinlemek daha doğru kalbi mi aklı mı? 

Bir kitap var son zamanlarda okuduğum, adı "Kızları ve Babaları"...Okudukça herkesin aslında benzer ailelerde yaşadığını, benzer sorunlar yaşadığını görüyorum...Bende annemden ve babamdan ayrı büyüdüm. Nenem yetiştirdi beni.. Ama çocukken annem ve babam giderken arkalarından ne çok ağladığımı, beni de götürsünler diye hep hasta olduğumu hiç unutamıyorum. Annemle ve babamla aramızda olan bu soğukluktan mı nedir nenemin kaderi geçmiş bana... 

Peki insan değiştirebilir mi kaderini? Ben bu yaşıma kadar değiştiremedim, belki bundan sonra.... 

Uzun bir aradan sonra daldan dala yazdım yine...Artık çok ara vermemek lazım yazmaya... Belki de derman olur yaralarıma...