Anılar ve evler

Eski evler eski insanlar gibidir. Ne çok şey görüp geçirmişlerdir. Kaç insanın ayaklarının tıkırtısı dolanmıştır. Tahta tavanlaraına kaç kişi bakarak hayaller kurmuştur. Kaç çocuğun gülüşleri, ağlamaları, koşuşturmaları gizlenmiştir.

Bu eski ve ihtişamlı evde bir daha oturmak mümkün olmayacak. Biliyorum başka insanların nefesleri dolaşacak bu evde. Döşemelerdeki tahtaların gıcırtılarını başkaları duyacak. Tam burada, bu yazıyı yazdığım yerde başkası oturup belki de yemek yiyecek. Bu masada böylece kimse yazmayacak.

Kapıyı açınca tam karşımda geniş bir koridor, sol tarafta salon, oldukça geniş, tavanları tahta ama beyaza boyanmış. Salonun solunda bir şömine, Salonu yanda bırakıp koridora dönersek devamı kocaman bir mutfak, yer ve tavan hatta mutfak dolapları bile tahta. devam edersen küçük bir çamaşır odası, devamı yanında kiler, fazalalıkları koyduğun. Devamı arka bahçe, biraz daha gidersen garaj.

Evin kapısını açar açmaz karşında merdivenler, çıkarsan yukarıya yatak odası ve hemen yanında çocuk odası. Tuvalet banyo ile birleşmiş geniş bir hol. Sonra bir kat daha çıkmak gerekir çatı katını görmek için. Odalar solda, girerken çatının kavisli şekline uymuş boydan boya bir dolap, iki odanın sağında çatının depo kısmı dolapların arkasına gizlenmiş. Odalardan biri biraz küçük, tuvalet ve banyo orada çünkü. Tavanlar ve yerler herşey tahta.

Bu evin yaşı seksen. Kimler geldi kimler geçti. Herkes bir öncekine ait olanı silme telaşında kendi anılarını oluşturmuş.

Güzel bir yaz akşamında, biten zamanın ardından kalanları toplama telaşı var evim dediğin yerden ayrılmadan. Toplanan her parçanın hatırası var. Betonlaşan dünyada ve duygularda tahtanın verdiği sevecenlik bu eski evde.