Ankara'da bir yılbaşı akşamı...

Yeni yıl yaklaşıyor...

Acısıyla tatlısıyla bir yıl daha geride kalıyor...

Bugün Hicri yeni yıl.

Yirmi küsur gün sonra da Miladi yeni yıl başlıyor.

Geçen yılı iki kere düşünüp iki kere muhasebesini yapma ve yeni yıla üstünden iki kere geçilmiş sağlam kararlarla başlama şansı diye geçti aklımdan bu hal.

Yıllar geçiyor...

Hayat geçiyor...

Ömür geçip gidiyor...

Hayatım boyunca kutladığım yeni yılları düşündüm bu akşam.

Bende iz bırakan tek yeni yıl akşamı yirmi yıl öncesinden...

Ankara'da geçirdiğim bir yılbaşı.

Neden sadece o gece iz bırakmış bende?

Bilmiyorum.

Soğuk bir Ankara akşamında Sheraton'un önündeki ışıklı ağacı hatırlıyorum...

Kuğulu Park'tan geçtiğimi hatırlıyorum...

Yürüdüğüm caddenin adını unuttum şimdi ama ışıl ışıl parladığını hatırlıyorum...

Cadde üzerindeki mezeciden sandviç aldığımı hatırlıyorum...

Kar yoktu...

Soğuktu sadece...

Radyoda ne vardı...

TV'de ne vardı...

Unuttum...

Otobüsle eve dönüşüm kalmış aklımda.

Bir de apartmanın içimi üşüten soğuğu...

Yalnızdım o akşam evde.

Kırk yılda pek çok yılbaşı gecesi yaşadım.

Bazıları evde...

Bazıları hastanede nöbette geçti.

Bazılarında bütün aile biraradaydık...

Bazılarında yalnızdım.

Ama sadece o Ankara gecesindeki yılbaşı var hatıralarımda.

Ankara'yı belki de ilk o akşam sevdim.

Işıl ışıl gecesine...

Suskunluğuna...

Sokaktaki çiçekçilerine...

Kokina demetlerine...

Sıhhiye köprüsünden Kocatepe'nin görünüşüne...

Şehrin görünüşüne...

Tren seslerine...

Beni sarıp sarmalayışına...

İlk o akşam vuruldum belki.

Kimbilir...

Diyacahsan niye?

Ne biliiimm...

İşte ele :)