Ankara'ya usul usul karanfil yağıyordu

Bir kadın, bir gün bir okul kapısında bırakır başkalarına ait hayatları. Bir kadın, bir gün Beyoğlu'nda İstiklal'in bir yerlerinde bir yarım asırdan çok daha fazlasına yetecek bir mutluluk verir bir adama. O adam bütün erkeklerin olmak istediği, O kadın bütün kadınların olmasını istediği bir aşkı takip bir top arabasının arkasından yürüyerek götürüverir yirmi birinci asrın çok da yabancılaşacağı böylesi bir tutkuyla.

O gün tüm kadınların olmasını istediğim kadını izlerken, ellerini kendi ellerinin avuçlerına sıkıştırıvermesini izledim uzun uzun. Sonra gözlerinde tek birşeyi gören ve hiçkimseyi görmeyen sihirli uzantılarını seyrettim. Sonra ellerinin nöbet değişmesini izledim. Bu kez öbür el diğer elin avuçlarındaydı.

Bir okul ertesi başlayan bütün yaşanmışlar bir top arabasının arkasında sürüklenip gidiyordu gözlerinin önünde. Ancak tıka basa doyulan bir aşkın başka hiçbir aşkla kıyaslanamayacak bir büyüsü bir şehrin üstünü örtmekle kalmayacaktı. O sihirden başka şehirlerden yarım kalmış aşklar iç çekerek böylesi bir doyumun ne kadar istisna olduğuna bakıp, kendi küçüklüklerinde kaybolacaktı.

Bir cumartesi sabahı bütün kadınların olmasını istediğim bir kadın ayaklarına hükmedebildiği kadarıyla bir top arabasının arkasında yürürken hiç kimsenin olmadığı bir erkek olmayı düşünen yığınları düşündüm.

Son çeyrekte hala avuçlarında bırakmadığı bir aşk yazılıydı mısralarında. Ve her kadının olmasını istediğim bir kadın bu satırlarda kendini ne büyülüyor ne de devleştiriyordu.

Prim verilmeyen şımarık aşklar bir yarım asırdan çok fazlasına yeterek, hiç bir erkeğin olmadığı bir adamı gıpta ile izlemekten başka izleyebileceği bir yol bırakmıyordu...

Bir cumartesi, sabahı Ankara'ya usul usul karanfil yağıyordu...