Ankara

Ankara bugün karla karışık bir yağmurla uyandı yeni güne... Her zamanki griliğine inat etmek istiyordu sanki bugün. Beyaza boyamalıydı Ankara kendini...

Bana göre her şehrin bi rengi var. Ankaranınki de gri...Hiç değişmiyor rengi Ankaranın bende. Hiç ışıldamıyor sabahları...Penceremde öten kuşlar da olmasa hani, neredeyse anlaşılmıyor yeni günün geldiği...

Ankara da yaşayanlar bilirler. Ankarayı sevmek öyle her baba yiğidin harcı deildir. Ankarayı sevmek cesaret ister. Neden mi? Sürekli soğuktur bir yüzü. Bir bakarsınız gülümser yüzünüze güneşiyle, bir bakarsınız ağlamış doya doya, bir de kızmış ben bilmem neye, esip gürlüyor.

Her yer sanki birbirinin aynı, her yerde bir telaş, oraya buraya koşturan bir sürü insancık...Ankara bundan ibaret gelirdi önceleri bana...

Sonra bir baktım, Ankara'nın içinde de aslında hep ciddi görünmeye çalışan ama arada sırada gülümseyen ve şımaran bir kız çocuğu var...

Zamanla sevdirir Ankara kendini, zamanla seversiniz, o hep dönüp geldiğiniz yerdir, ait olduğunuz şehirdir sanki..
Bu güne kadar Ankara üzerine türlü şiirler, yazılar, şarkılar yazılmış... Hepsinde ayrı bir öykü ayrı bir hikaye, ayrı bir hayat... Geçmişte ne kadar çok şeye şahit olmuş, ne zorluklar görmüş Ankara...

Bana bugünlerde huzur veriyor Ankara...

Nedendir bilmem, esip gürlemesine de kızmıyorum artık... Belki de üzülüyorum haline, çıkarmıyorum sesimi.

O içinde sakladığı kız çocuğunun kaşları hep çatık... Yüzü neredeyse hiç gülmemiş, hergün bir başka parçasını koparmışlar, hergün bir başka renge boyamışlar saçlarını... Atatürk'ün Ankarası olduğu günleri özlüyor sanırım...

Ankara, Ankara güzel Ankara...

Yine de seni görmek ister her bahtı kara...