Anlamayacağını Bile Bile

Yürek söylemek istediklerimin hepsi, farkındayım acıtıyor. Sevmeyi bilmeyenlerden anlayış istiyor. Olmayan, olmayacak bir işin peşindeyim. Sus diyorum kendime, boşver gitsin düşünme bile. Kimsenin bana haklısın demesine ihtiyacım yok haklılığım ortadadır. İstiyorum ki saçma sapan yaşanmasın bu hayat.... Çok şey istiyorum çok. Sana şu doğru şu yanlış derken, demeye çalışırken sen beni bitirmeyi seçiyorsun. Sende herkes gibisin, yok bi farkın diyorsun. Dostluk sevgi yalanların üstünemi kuruludur. Hadi benden kaçıyorsun kaç, haklısın belkide kendince. Vicdanın onu ne yapacaksın? Nereye emanet edeceksin... Kendine bakmayı denedin mi hiç... Bütün herşeyden sıyrılıp kendin olabilmeyi becerebildin mi? Ben gidiyorum senden bugün bitiyor... Ben kolay unutamıyorum yapılanları yaşadıklarımı. Çok küçüktüm yaralarım açıldığında kocaman bir kızken, küçük bir kızın yüreği kadar küçücüktüm. Acıtırmış insanlar tanıştıkça acıdım. Sen buna kincilik yada bir kuru inattır de ben buyum. Sen sen olduğun için değerlenemezsin gözümde, yaptıklarınla değer kazanabilirdin ancak. Başaramadın... başaramayacaksın. Anlayarak oku tüm bu yazdıklarımı şimdi. Senin hayatın varda kimsenin yokmu? Değerlerin varda yok saydıklarının, hırpaladıklarının değerleri yokmu? Sen bunları ezip geçiyorsun. Çarpıyorsun kapıları hızla yüzlerine. Bunu şimdi değil hep hep hep yaptın. Sadece kendini düşünerek yaptın. Diyorsun ya temiz bir sayfa açacağım açamazsın. Çünkü sen hep aynısın. Yıllar insanlara birşeyler katar. Yeniler olgunlaştırır. Senin değişti dediklerin olgunlaştı. Kahretsin... kahretsin... kahretsin... Dedim ya zerresini anlamayacaksın bu yazının. Yalnızlaşacaksın zamanla, yalnız bir başına kalacaksın en kalabalıklarda. Seni anlayan kimsen olmayacak... herkes yerine koydun ya beni bende herkes gibi olucam bak tam şimdi. Yokum artık Hoşçakal...