Anlaşılmayı bekliyor insan

Anlaşılmayı bekliyor insan kendi kendine.
Çoğumuz belki ne olmak istediğimiz yerde, ne de istediğimiz yere gidebilecek müsaitlikte.
İnsanlar içinde bazen öylesine yalnızız ki, etrafımız ne kadar kalabalık olursa olsun yüreğimizin sesini duyabilecek kadar ıssızız.

Kendi iç dünyamızda fark edilmeye hasret, kıyıya vuran deniz yıldızları gibiyiz.
Bazen çığlık çığlığa bağırıyor yalnızlığımız.
Gözlerimiz dalıyor yerli yersiz.
Kimse anlam veremiyor, keşfedemiyor, umursamıyor belki de.

Bir karmaşanın içinde her gün ömürden veresiye, hayata borçlu yaşıyoruz.
Umutlarımız hep içimizde bir yerlerde.
Kimi zaman yolda giderken fark ediyoruz kendimizi, kimi zaman gölgemizden tanıyoruz o çok bildiğimizi sandığımız sülietimizi.
Pes etmek istiyoruz, benden bu kadar diye bağırarak koşar adım kaçmak istiyoruz istemediğimiz gerçeklerimizden.

Gölge gibi peşi sıra geliyor sorumluluklarımız, yakamızı bırakmıyor üzerimize yapışıp kalan ünvanımız.
Oysa biz sadece sıradan olmak istiyoruz bazen.
Çok duymaya alışkın olduğumuz adımızı duyumsamadan yaşamak
Yalnızlığımızla arkadaş, hayatımızı gözden geçirebilecek kadar dost olmak istiyoruz kendimizle.

Bırakmıyor hayat peşimizi.
Ve bırakmayacak belki de.
En daraldığımız zamanlarda bile bitmiyor koşturmanın yarattığı telaşe.
Ve kimse bizim kapıldığımız fırtınayla ilgilenmiyor işte,
İlgilendikleri tek şey gemiyi limana salim getirmemizde.

Sonrası ise yine kendine kaldığında ne kadar hayat biriktirebildiğinde.
Ömründen çaldığın her an pişmanlık oluyor günün birinde.
Bir daha dünyaya gelsem diye başlıyor cümlelerimiz nihayetinde.

İnsanız...
Ve aslında mutluluk sandığımızdan da kolay.
Her şey bir parça anlaşılabilirlikte.