Sabah ezanı

Eskiden gün ağarıncaya kadar uyumadan otururdum.

Öyle büyük bir zevkti ki benim için tarifi mümkün değil.

Arkadaşım bizde kalırdı sık, sık. Baştan planlardık kafamızda sabaha kadar oturup muhabbet ederiz diye.

Ne konuşuyorduk kim bilir onca saat…

Gecenin karanlığından, sabahın aydınlığına geçişi izlediniz mi hiç?

Ben izledim. Hem de defalarca. Bazen sevinçli bir ruh haliyle, bazen ise geceye yoldaş karanlık düşüncelerle.

Öyle sessiz olur ki sokaklar, sanki bütün günün hengamesini atlatmış, yorulmuşluğun verdiği uyku haliyle boylu boyunca uzanıp teslim olmuş geceye.

Eğer keyifliyseniz sabah çabuk belirir pencerenizde.

Ama birde düşüncelerle boğuşuyorsanız o karanlık bitmek bilmez gözünüzde.

Derler ya hani; mutlu olduğunuzda her şey gözünüze bir başka güzel görünür.

Oysa değişen tek şey bakış açınızdır diye, işte bu da öyle bir mesele.

Etraf henüz aydınlanmaya başlarken ezan sesi yükselir minarelerde.

Ve ille de bu ezan ürkütür kimilerini sebepsiz bir endişeyle.

Birkaç kişiden duydum bunu üst üste. Sabah ezanından korkanlar ne çokmuş meğer.

Sırf bu saatte uyanacak diye ödü kopan bir arkadaşım vardı.

Yalnız yaşamak sıkmazdı canını ama sabah ezanını her duyumsayışında bir başka tedirginliğe sarıldığını anlatırdı.

Ömrümde yakalayabildiğim kadarıyla birçok sabah ezanı dinledim.

Başka evlerin sabahlarından, bambaşka balkonlardan kulak verdim.

Ve her seferinde aynı huzur ile beslendim.

Daha da eskiye dönüyorum bazen. Annemle yalnız olduğumuz zamanlarda can kulağıyla beklediğimiz sesti sabah ezanı.

Bizim için sabahın belirtisiydi. Gecenin bitişiydi. Ve bilirsiniz gündüzün şerri gecenin hayrından iyiydi.

İş dolayısıyla babam şehir dışında olduğunda bu ses daha da huzur verirdi ikimize.

Ondan mıdır bilemem ama bugün duyduğum her sabah ezanı içime aynı huzuru verir işte.