Anlatmak rahatlamak istedim sadece

İnsan yaşıyorsa kim olursa olsun ASİL yaşamalı derim. Evet asil durmalı, yaşamalı, konuşmalı hatta asil bir şekilde acı çekmeli. Asil hayat yaşayacağım diye de aşk acısını asil yaşamaya çalışıyor olabilir miyim diye soruyorum şimdi kendime. Cevabım hayır oluyor. Şimdi mutluluğu sessiz sessiz sindiriyorum.

Kalbim yorgun artık. Kimsenin hayatıma girmesini istemiyorum. "Eski aşklar yeniden başlamaz” diyen arkadaşlarım yavaş yavaş haklı çıkmaya başlıyorlar. Sevdanın bu kadar ucuz olduğu memleketimizde yeni bir aşk mı, onu da istemiyorum. Tabi her ne kadar istemiyorum desem de kısmet işi bu işler onu da biliyorum.

“ Zaman her şeyin ilacı”. Bu cümleyle avutuyorum kendimi. Aşka karşı umudumu kaybettim belki, ama hayata karşı hala umudum var. Yapacak o kadar çok şey varken değil mi? Burs bekleyen öğrenciler var mesela, çocuk esirgeme kurumunda onları ziyaret etmemizi bekleyen çocuklar var, elimizi uzatmamızı bekleyen hastalar var. Tek derdimiz aşk olsun. Aşk acısı çektiğim doğru ama hafif bir çizikten başka bir şey değil bu acı, onca acı içerisinde. Ben böyle dediğim zaman “ne kadar da polyannacısın” diyenler olacaktır eminim ki. Benim böyle düşünmem avuntu değil, gerçek. Çoğumuzun görmek istemediği gerçekler evet bunlar.

Aynanı karşısına geçip bir baktım kendime ve şöyle dedim “ benden değerli değilsin.” Hayatta hiç kimse bizden değerli değil. Benden başka kimse bana iyi gelmiyor. İşte size bir gerçek daha.

Bu yazımda unuttuğumuz ne kadar çok gerçekten bahsettim değil mi? Hak verseniz de vermeseniz de saygım sonsuz. Duygu yüklü şu halimle yazıyorum bir şeyler size işte, rahatlamak için.