Anne-Babaların Evlat özlemi

Dünyaya gelmemize vesile olan anne-babalarımız, bizler için hayat ve huzur kaynağıdır. Çocuklar anne-babanın, sevgi, şefkat, merhamet dolu kucağında hayata başlarlar.  Evlatlarına anlatılamayacak bir zevkle kol kanat geren anne ve babalar, yemez yedirirler; giymez giydirirler; ağlatmaz, ağlarlar. Doğruyu, yanlışı, şefkati, merhameti, sevgiyi, fedakârlığı ve daha nice insanî erdemleri önce onlar öğretir. Bu itibarla anne-babalarımız, ilk rehberlerimizdir. Onun içindir ki;  Anne-babaya iyi davranmamız gerekir.  Eğer onlardan biri, ya da her ikisi bizlerin yanında ihtiyarlık çağına ulaşırsa,  onlara “öf” bile dememeli, onları azarlamamalı tatlı ve güzel söz söylemeliyiz. Bizi hayata getiren yemeyip, içmeyip büyütüp besleyen, okutup meslek sahibi yapan ana ve babalarımıza, gereken sevgi ve saygıyı göstermek gerekir. Onlardan çok uzaklarda olsak dahi bizlere kol kanat geren, bizler için her türlü fedakârlığa katlanan anne ve babalarımızı sık, sık arayıp, imkânlarımız nispetinde çok uzaklarda olsalar bile, ziyaretlerine giderek özlemlerini gidermeliyiz. Günümüzde, evlatları için her türlü fedakârlığı yaptığı halde yalnızlığa itilmiş, meşakkatlerin kucağına terk edilmiş, sahipsiz gözü yaşlı anne-babalarla sıkça karşılaşıyoruz. Gözyaşlarının, terk edilmişliğin, hayata küsmenin meydana getirdiği bu ızdırap tabloları, vicdanları derinden yaralıyor. Bizler onların varlığı ile sıkıntı ve meşakkat değil, huzur ve mutluluk duymalıyız. Uzaklarda olan anne ve babalarımızın özlemlerini giderelim. Anne ve baba sevginizin daim olması dileği ile sevgiler. Aşağıdaki fıkrayı sunuyorum yorum sizin.

NAHİDE ÇELEBİ

İstanbul’da oturan Turan Bey Berlin’e yerleşir. Oğlu Ayhan’ı telefonla arar:

"Gününü mahvedeceğim için üzgünüm ama annenle ben boşanıyoruz, 45 yıllık eziyet yeter." der. Oğlu: "Baba nasıl böyle bir şey söyleyebilirsin, hem de tam bayram öncesinde...".Baba: "Artık birbirimize tahammül edemiyoruz, yetti bu hikâye, bana yardımcı ol Ankara’daki kız kardeşini ara ona da bu haberi ver." der ve telefonu hemen kapatır. Ümitsiz çocuk kız kardeşini arar, kız da köpürür; nasıl bu yaşta boşanırlar ben bu işi hallederim der.
Kız doğrudan babasını arar: "BOŞANMIYORSUNUZ. Kardeşim ve ben gelene kadar hiçbir şey yapmıyorsunuz, anladın mı HİÇBİRŞEY, bizi bekleyin." der.

Turan bey telefonu kapatır ve karısına döner: "Harika canım, ikisi de bayramı bizimle geçirecekler, hem de uçak biletlerini kendileri ödeyerek geliyorlar."