- Kategori
- Şiir
ANNE CAN
Ulu bir çınar olmak istedim
Köklerim daha derine indikçe, uzayacaktı dallarım
Gölge olacaktım yakınlarıma, kızıma, oğluma
Düşlerimin resmi miydi, gerçek miydi anlamadan
Budanmışım, ne dalım kalmış ne gölgem ne obam
Baba yurdu Erzincan’dan çıktım yola
Ankara’dan Anamur’a
Sevginin kenti Dikili’ye
El uzattım Şah-ı Merdan Ali’ye
Çocuklarımla torunlarımı sen koru diye…
Savaştan yeni çıkmış ordu değildim
Umudunu yitirmişlerin sokağından geçen biri de
Sarayların yalancı mutluluğuyla sarmalanan hiç olmadım
Ağlayanların ağlayışlarına ağlayabilendim…
-
Sevgi kalesinin burçlarında esen rüzgâr gibiydim,
Değdiğim yerlerin neşesini taşıyıp hüzün tozlarını kaldırıyordum.
Neden hep uzaklara taşıyordum, geç kalmak korkusuyla?
İçimdekilerin, kanayan yaraları olduğunu görmeden…
El uzattım Şah-ı Merdan Ali’ye
Çocuklarımla torunlarımı sen koru diye…
Güneş ışığından daha yakıcı inancımla
Heybemde umut aklımda can gönlümde sevgi
Dilimde türkü, koşturmaktaydım
Beklendiğime inandığım her yere…
Sanırım ya erkenciydim ya da geç
Ne zaman bana aitti ne ben zamana...
-
Olanları, onları anlayamıyordum ve anlatamıyordum
Anlamama anlaşmazlığa dönüşüyordu
Umut endişeye sevgi ıstıraba türkü kedere
Ağlamak geride bıraktıklarıma düşüyordu…
-
Kemerimi kement yaptım boynuma
Bakmayı bilseydiniz, bulabilecektiniz
Hep sığındığım gözlerimin içine
Siz kavgaya tutuşmadan önce…
-
Kardeşlik ağır gelmişti
Yağmurun değil kalleşliklerinin soğuğunda üşüyorlardı
O yağmurlar ki tanrının gözyaşıydı, insanın acısına ağlarken
Mutluluğu dört bir yana yağmur taşıyan karabulutlara mı saklamışlardı
Gök mavisinde pamuk beyazı bulutlara mı?
-
Toprak kokan ölümlerin peşine düştüm
Yitirdiklerimi ya ver ya beni de al!
El uzattım Şah-ı Merdan Ali’ye
Çocuklarımla torunlarımı sen koru diye…
Duyanım mı vardı?
Ne ses bana aitti ne ben sese
- Toplam blog
- : 47
- : 288
- Kayıt tarihi
- : 15.12.10
Denize yakın adam... İzmir'de yaşıyorum. ..