Anne olunca...

Anladım ki mutlulukların en büyüğü o zaman yaşanırmış. Karşılıksız sevmenin ve vermenin huzurunu yüreğinin derinliklerinde hissetmekmiş annelik.

İlk önce onu, herşeyde onu, kendinden çok onu düşünmekmiş annelik. Bir gülümsemeyle dünyaları verseler bile aynı mutluluğa ulaşamamakmış.

Yirmidört saatin aslında ne kadar kısa bir zaman olduğunu anne olunca anladım. Aynı anda birçok işi yapma becerisine ulaşsan da hiçbir işe yetişememekmiş ve yorgunluktan ayakta duramsan da ona bakınca gözlerinin içi gülmekmiş annelik.

Sabrın ne büyük erdem olduğunu anne olunca anladım. Güçlenmekmiş günden güne ve gün gelir de yüreğin parçalansa da ayakta dimdik durabilmekmiş. Her annenin gözlerinde kendinden bir parça bulabilmekmiş annelik.

Büyümenin, aslında bedenen olmadığını onu kucağıma alınca öğrendim ve anladım ki büyük insan olmak kolay değilmiş.

Anneler sevgilerini paylaştırmaz, çoğaltırmış. Bir annenin yüreğinde herkese yetecek kadar sevgi olabileceğini anne olunca anladım.

Minicik ellerini avuçlarında ısıtmakmış ve o ''Anne çok üşüyorum'' dedikçe bir yürek sıkışmasıymış annelik.

Anneler sevgilerini paylaştırmaz , çoğaltırmış. Annemin bir kez daha haklı olduğunu anne olunca anladım.

Anladım ki dünyanın en güzel kokularını sürsem de hiçbiri bana bebeğimin kokusu kadar yakışmıyor ve hiçbir şey beni onun varlığı kadar güzelleştirmiyor.

Ne kadar kendi ayakları üstünde durmasanı istesen de, her ne kadar, bir gün gelecek ve o da senin yaptığın gibi yuvadan uçacağını bilsen de hep yanında kalmasını istemekmiş annelik.

...ve anlamakmış anneni daha çok.

http://miniklerveanneleri.wordpress.com/