Antalya gerçeği ( Eğri oturup, doğru konuşalım )

Şimdi bu bloğu yazdığım için Yurdagül Alkan arkadaşım bana kırılacak biraz, biliyorum. Çünkü O Antalya'yı çok seviyor ve hep güzelliklerini yazıyor. Peki ben ne kadar seviyorum Antalya'yı dersiniz? Canımın bir parçası gibi...desem yanlış olmaz.

İnsan; annesini, babasını, evladını kötüler mi? Antalya hakkında olumsuz bir şey yazmaya hep bu yüzden çekindim işte. Madem ki canımın bir parçası gibi seviyorum, elim nasıl varırdı nahoş şeyler yazmaya? Ama yazacağım, üzgünüm. Üstelik 10 kuşak ötesini bilen, gerçek bir Antalyalı olarak yazacağım.

Turistik bir şehirde olması gereken ilk şey nedir; temizlik, düzen. Bu ikisinin de Antalya'da varolduğunu iddia eden varsa, bana da göstersin. Daha dün 3. kez arayıp sesimi yükselttiğim için Temizlik Kontrol Ekibi geldi sokağımıza. Neyse, iyisi mi hepsini altalta yazayım eksikliklerin.

Kalekapısı şehrimizin cam damarıdır. Özellikle akşam saatlerinde şöyle bir manzarayla karşılaşırsınız; taze meyve suyu sıkanların açık büfe iş yerlerinden, ne dediği belli olmayan bir şarkıcının ağzından Ankara Pavyon havası müziği yükselir. Sıkılmış meyve posaları ya poşetlerde bir ağacın dibine bırakılmıştır, ya da kocaman kovaların içinde ağzı açık dibinizde durmaktadır. Bütün bunların yanısıra kızlar çığlık çığlığa meyve suyu içmeye davet etmektedir sizi.

Dönerciler Çarşısı'ndaki çığırtkanları hiç saymayayım. Belediye'nin uyarısına rağmen neredeyse kolunuzdan çekip zorla içeri atacaklardır sizi. Dönerciler Çarşısı'nın önündeki, şehrimizin simgelerinden palmiyeli yolun ortasındaki refüj mavi çöp torbalarıyla doludur. Bazen minik bir kule yüksekliğine ulaşır bu torbalar. İçlerinden portakal suları, ayranlar sızar. Dikkatinizi çekerim; burası şehrin merkez, gözbebeği bir yer ve tabii turistlerin de en çok yürüdüğü yer.

Bir yere gitmek için dolmuşa ya da otobüse binersiniz, daha kapıda rengârenk peluşlar karşılar sizi. Direksiyonun önünde duran kirden rengi atmış mavili turunculu peluşlar içinizi kaldırır. Üst kısımdaysa boydan boya yapıştırılmış tül perde süslemekte kullanılan güpür danteller ve püsküller sallanmaktadır. Bunların en akla sığmayanı otobüsün havalandırma pencersine takılan tül perde saçaklarıydı. İnanmayana çektiğim fotoğrafı yollayabilirim. Daha bitmedi; vites koluna takılan yaklaşık 20 adet renkli saç lastiğini, ayna üstüne yapıştırılmış takım amblemlerini, şoförün görüş alanına giren köşelere asılmış plastik çiçek ve oyuncakları saymadım. Hele dolmuşların içine serilmiş halı yolluklardan hiç söz bile etmedim.

Bu toplu taşım araçlarının gittiği yollara gelince, onları anlatmak zor işte. Bir zamanlar oğluma Üç Kapılara nasıl gidildiğini sormuş turistler, oğlum da ' Ben Antalyalı değilim, bilmiyorum ' demiş. Haklı çocuk! Ben de Lara yolundayken Kalekapısına nasıl gidileceğini soran Kayserili bir aileye ancak kroki çizerek anlatabilmiştim. Şehir merkezine giden yolda bir otobüs arıza yapsa, çekici gelene kadar hayat durur inanın. Çünkü yolun genişliği bir otobüsün ancak sığacağı kadar.

Toplu taşım araçları en özgür olabileceğiniz yerdir. Cep telefonunuzla oturma odanızdaymışçasına avaz avaz bağırarak konuşabilirsiniz, kimse ses çıkartmaz, şoför de dahil. Ancak benim gibi uzaylılar uyarır ' Burası kamuya ait bir aracın içi, oturma odanız değil ' diye. Tabii karşılığında hakaret de duymanız mümkün. Şoför mü, şoförün hiç umrunda bile değildir aracın içinde ne olup bittiği. İzmir'de sadece telefonu çaldı diye - konuştu diye değil, dikkat! - şoförün otobüsten son derece şık bir beyefendiyi indirdiğine şahit oldum ben.

Sıcaklık henüz 35 dereceye bile inmemişken şoförlerden klimayı açmasını isteyemezsiniz. Çünkü istediğiniz zaman ' Klima açık ya ' diyecektir size. Siz istediğiniz kadar ' O klima değil ki fan ' deyin, şoförden iyi mi bileceksiniz.

Canınız Lara yolundaki falezlerin üstündeki parkta oturmak ve güneşin batışını seyretmek istedi. Aman dikkat! Kırılmış ve sökülmüş korkuluklardan aşağı düşebilirsiniz, hem de 35 metre yukardan. Sakın ha sağlam korkuluklardan da bakmayın aşağıya, bira ve maden suyu şişelerini, hamburger kâğıtlarını ve diğer çöpleri görünce bütün gün batımı seyretme romantizminiz kaybolur.

Dinlenmeniz için şehrin çeşitli yerlerine konmuş banklara oturunca da yere bakmayın sakın. Ayçekirdeği kabuğu denizinde boğulabilirsiniz.

Yakıcı güneşli bir havada duraklarda toplu taşım aracı da beklemeyin, bir ağaç gölgesine sığının. Çünkü Antalya gibi gölgede 45 dereceyi gören bir şehirde durakların hepsinin üstü şeffaftır.

Denize gitmek istediniz. Kanunları bilirsiniz; bütün kıyılar halka açıktır! Ne kadar iyimsersiniz! Halka açık olanlar, iki plaj arası eni olsun olsun da 20 metrelik yerlerdir. Artık ne kadar içinize sinerse, kilimler, karpuzlar arasından yürür bir köşeye ilişirsiniz plaja geldik diye.

Barış Manço uzun yıllar önce bir şey söylemişti; Her şehirde ana caddeler ve arka sokaklar vardır, ama Singapur'da arka sokak diye bir kavram yok, hepsi de aynı güzellikte ve tertemiz... diye. Yakın zamanda da başka bir gezgin söyledi bunu televizyonda. Piknik yaptığınızda yere çöp atarsanız 400 TL ceza alıyormuşsunuz. Marketlerde sakız satılmıyormuş, yanınızda var da çiğneyip yere attınız diyelim. Neredeyse 1000 TL'ye yakın ceza ödüyormuşsunuz.

Bunca bol yıldızlı otelden bu şehrin kasasına da öyle aman aman giren bir para olduğunu sanmıyorum. Çünkü oteller vergi dairesi olarak İstanbul'a bağlılar. Belediyemizin kasası da dolmuyor bir türlü. İsterdim ki acımasızca ceza yazılsın insanlara, bu canım şehrimi çöplüğe çevirenlere, yere çekirdek atanlara bile. Ve kesilen cezalardan biriken parayla bir dünya şehri oluverseydi Antalya.

Turizm cenneti Antalya, canım Antalyam. Yakında Altın Portakal'lı bir festivalin var. Elimizde avucumuzda kalan portakal ağaçlarını da yitirmeden yaşamaktır dileğim. Bizler falezlerini bile betonla doldurduk - bkz; Mermerli Plajı - oteller diktik leb-i derya diyerek (!) .

Bir özür borcumuz var sana güzel şehrim. Dünlerini, bugünlerini, yarınlarda aramayız umarım...