Arada kalmışlığın acısı

Özenerek baktığım hayatlar, yerinde olmak istediğim insanlar.. Gerçekleşmemiş beklentilerimin acısı çıkıyor yavaş yavaş. Düğümleniyor kelimeler teker  teker ve kocaman oluyorlar karşımda. Susup kalıyorum.

Ne tamamen hayalperest olabildim bu dünyada nede tamamen gerçekçi. Çok isterdim sonu olmayan şehirlerde uçuk kaçık, toz pembe bir hayat yaşamayı. Saçımın yarısını pembeye yarısını maviye boyamayı. Kurduğum hayallerle dünyanın tadına varmayı. Ancak bunları yapamadığım gibi bir olgunluğa da erişemedim. Hep yarım kaldı bir kısmım. Hep eksik…

Ne tamamen mutlu olabildim bu hayatta ne tamamen mutsuz. Gülerek başladığım bir günü ağlayarak bitirdim, ağlayarak başladığım bir günü gülerek.

Ne ölmeyi isteyebilecek kadar korkak oldum nede sonsuza dek yaşamayı düşleyebilecek kadar cesur.

Ne çok sevdiğim insan tarafından sevildim nede sevildiğim insanı sevebildim.

Ne en dibinde yaşadım bu dünyanın; ölmüşçesine, nede gökyüzüne çıkabildim; cennetteymişçesine.

Böyle geçti yıllarım. Yönümü bulamadım, bir taraf seçemedim. Arada kaldım hep. Ne sağda ne solda. Hayatın tam ortasında. Arada kalmışlığın acısını yaşadım yıllarca.

Bir tarafa ait olmam gerektiğini anladım sonunda, kalbimle beynim arasında sıkışıp kalınca.

Ama olmadı, yapamadım asla. Rüzgarla yön bulan yaprak misali savruldum hayatta.

Yaşamanın o zehirli buğusu dolanıp durdu damarlarımda.

Vazgeçtim sonunda…

Bedenim başka tarafta, hayallerimse ayrı diyarda.

Hep arada kaldım ben. Hep bir arafta…