Araftan Med Cezir Manzaraları

Kurudum. 

İçimde büyüyen çatlaklardan içeri sızan 

Ve derinliklerimde yaşayan 

Çoraklığa aldırmayan,  

Yağmur damlalarıyla avundum. 

Yazla gelip geçerken bulutlar; 

Yetmedi sahte avuntular, kavruldum. 

Günden güne derin yarıklara dönüştü çoraklığım; 

Sevmeyi unuttum; 

Yalnızlığı dinlemekten yoruldu kulaklarım. 

Bütün bunlar olurken,  

Zamanla çürüse de içimde yaşattıklarım,  

Bir akşamüstü; 

Gök büyük bir delik açıp kendi içine,  

Doldurana dek içimdeki yarıkları; 

Dayandım. 

Senin eşşiz tutulmanı izleyerek,  

Ve yeni aya kapılan ruhumla birlikte seni 

Ayın sonsuz karanlığına gömerek... 

Sonunda yerin altında yedi kat,  

Senin sıcaklığından uzak,  

Kendi cennetime kavuştum. 

Bir okyanusu kucaklayarak,  

İçimdeki nesli tükenmiş duygulara inat... 

Şimdi yüzün yedi kat el 

Ve cennetle cehennem arasındaki o ince çizgide seyreden 

Bir med cezir gibi hayat...