Arta kalan

Yolun sonuna yaklaşırken, kayan yıldız seyretmek gibiydi
Kan gövdeyi taşıyamazdı artık.
Gün geceye dönünce, saplandı yüreğime bıçaklar.
Yine mi sevisiz dünya, yine mi nefret kazınıyor çıkmaz sokaklara!
Sözler uçup gitmiyor, yapışıp kalıyor, elime ayağıma.

Darağacında sallanırken, bu kan niye?
Islak dalları, çürümüş yapraklarıyla sürünüyor son bahar.
Zamansız, mekansız, bedensiz çürüyor artık ruhlar.
Bedenlerde yaşayan yalanlar, ihanetler kana susamış.
Kar kokusu, toprak kokusu karışımı bir kış özlemi sonbahar.