Aşk.

Güneşin battığı yerdeyim..

Ufuk çizgisinde sevdanın adı yazılı .

O da az sonra karanlığa gömülecek.

Mehtap kucaklarken âşıkları, kuytularda karanlık örtecek bütün pislikleri. Sabaha, izleri kalacak kan revan içindeliğin.

Sabahlar, her umutsuza yeni bir umut olacak özlenene koşmak için. Sadece yüreği çığlıklarla dolanlar masumca bekleyecek. Ne bir ses gelecek ne bir el sallayış ardından.. Rıhtımlar , garlar , siyaha bürünmüş , ayrılanlara ağıt yakmakta uğurlarken.. Belki de kopuş olacak hayatın tam ortasından, belki de bir yol ayrımı.. Kimbilir kaçıncı kez tekrarlanıyor bu sahne ? Özlemler yüklenirken, yürekler boşalıyor. Aşk, bam teline dokunuyor ruhun. Parmaklarının ucuyla dolaşıyor notalarda ... Ağlıyor sanki nağmeler... Yürek akıveriyor tellere. O ses çağırıyor heryerde apansız. Gecenin bir saatinde gözyaşına bürünüyor âşk ve davetsiz misafir oluyor düşlere..

Âşık olan âşka sıkıca sarılıyor.. O güne kadar yazılanlar , çizilenler , söylenenler anlamını yitiriyor belleğinde.. Kandırıyor kendini herşeyin güzel olacağına.. Sonra bir kış soğuğu sarıyor bedenini , âşk terk edip gidiyor sıcak diyarlara.. Ardında buzdan bir heykel bırakarak...

Canım yanmayacak artık, acıtamayacak kimse... Buz tutmuş yüreğim de bedenim de kanamayacak. Kaçışım olacak zorla giydirilen kıyafetim ama umutlarım hep beyaz kalacak..