Aşk bu olmasa gerek!

Aşkta neden mantık olmaz sahi?
Hoşlanmakla sevdalanmak arasındaki farkı ayırt edemezsen olmaz tabi!
Onu hayatta enerji alabileceğin tek bir güç olarak görürsün çünkü!
O an kavak yelleri eser başında! Hangi yaşta olursan ol, o çocuksu saf yanın ağır basar ille de!
Karanlık bastığında ışığa uçusan kelebekler gibi onun etrafında pervane olursun!
Daha ilk andan itibaren onu sahiplenir, hatta ya kaybedersem korkusuyla sabahlara kadar uyuyamazsın bile!
Sanki oyuncağı elinden alınacak bir çocuk gibi hissedersin kendini!

Nerede yanık türküler varsa onu söyler, herdaim adını ciyaklarsın hem de!
Hatta şiir defterinin arasındaki kurumuş gül yaprağını sanki o kokuyor umuduyla koklarsın bir bağımlı gibi!
Doktora sorsan manyak der sana valla! Hem de haklı!

Dur be yahu, bu ne acele! Sorgulamak yok, sorgulanmak yok!
Sanki ne acelesi varsa?
İllede bu iş olacak yani!

Kaşlarına gözlerine kurban olayım!
Boyunu posunu seveyim!

Körü körüne sol yanından vurgun yemek olayı yani!

Bu aşk sözcüklerin arasında neden “aklını seveyim” övgüsü yok sahi?
Sahi, ruh neden yok!!!
Daha doğrusu mantık neden yok?

..........................

Sen gibi hayat okulu mezunlarından başka ne beklenebilir ki zaten!!
Öyle gördün çünkü filmlerde, öyle şarkılar dinledin!
Öyle yetiştin yani!
Güya öylesine saf, öylesine temiz, öylesine berrak!

Onu görünce nedense bağrın yanıyor, ayakların tutmaz oluyor, gözlerin kararıyor!
İlle de Leyla ile Mecnun ya da Kerem ile Aslı olmak zorundasın sanki!!

Bu ne ya, bu ne ya?
Hep acı, hep keder!

.........................

Bu ve benzer duygulardı yıllarca bozdurup, bozdurup harcadıklarımız!
Tadına doyamadığımız, hatta ömrümüz boyunca doyamayacağımızı sandığımız!
Belki de aşktanda öte birşeydi yaşadıklarımız, ama asla adını aşk koyamadığımız!

Blognot; sözüm lale devri çocuklarınadır!!