Aşk-ı Mahşer

Bir çığlık var kulağımda en ürkütücü ve gürültülü olanından. Korku ve endişe tüm bedenimi kaplamış. Gözlerim yuvalarından fırlayacak gibi ve tek isteğim kurtuluş şimdi.

“Nasıl geçti habersiz o güzelim yıllar” bir şarkı değilmiş şimdi anlıyorum. Oysa kimi zaman şu hayat hiç bitmeyecek sanır ve akıntıya bırakırdım kendimi. Nerde durmak icap ederse orda durur, nerde yaşamak gerekirse orda yaşardım. Doyasıya eğlenir, şu dünyanın tadını çıkartır, kendi kurallarımı kendim koyar, kimi zaman uzandığım ağacın gölgesinde kendimden geçerken kuş sesi ve su sesine kendimce anlamlar verirdim: “cennet”

* * *

Nedir bu kalabalık? Nedir bu sesler? Neredeyim şimdi ben? Her yer boğuk, her yer sıcak, bir panik bir korku var burada. Tenler saf. Tenler arınmış. Tenler ter.

Bir çift göz takılıyor gözlerime. Sıcağa inat soğukkanlı, korkuya inat cesur ve sabırlı bir bekleyiş sadece şimdi yaptığı. Bu o ! evet adım gibi eminim o!

“Hâlâ bana neden anlatmaya çalışıyorsun anlamıyorum. Ben kendi kurallarımla yaşamadıktan, zevklerimi bir kenara ittikten sonra şu güzelim dünyayı doya doya yaşamayıp cennet gibi bahçemde kuş seslerini ve su seslerini dinlemeyip sadece bir şey için kendimden geçmem ne kadar da saçma bir anlasan sende keşke”

“ben senin dostunum ve gerçekten senin iyiliğini her zaman isterim”

“iyi o zaman sus artık”

* * *

Kahkahalar sustu, haklılar yanıldı, davalar tek tek düştü ve insan aldandı. Şimdi tek fikir beni de affet… boyunlar bükük, gözler yaşlı, suratlar sıcaktan değil utangaçlıktan kızarık. Tek bir söz yankılanan semada “affet”

Huzurunda durduğun kapı affı ve mağfireti yüce olan Allahın kapısıdır ve burada kimi pişmanlıklar affedilmeyecektir.

* * *

Kızaran bir yüzle durmadan, utanmadan sıkılmadan o kelimeyi söylemek için…

Şimdi düşünme zamanıdır…

Kelime iki hecedir

“affet”