Aşk'ın "sen" hali...

Buğulu gözlerinde kaçak bir aşkın saklı hüznü… Yorulmuş bedenin gibi ruhun da… Baktıkça ay ışığını görüyorum buğunun ardında, yakamozlar kirpiklerinde… Bir “sen” varsın göz bebeklerimde, bir “ben” varım saklı hüznün gece renginde...

Kaldırımlarda sessizliğin ayak izleri… Sokak lambalarıysa geceden daha kara… Afişleri, yitirilmiş mutluluklarla dolu soğuk kentin. Ayaza kesmiş her zamanki gibi kalpler, acımasız soluklar…

Tüm karmaşasına rağmen şehrin; tozun, kirin, çığlıkların, düzenbazlıkların arasından sıyrılıp boy vermiş taze bir karanfilim avuçlarına usulca sokulan… Ellerinin kokusunda can bulan, olgunlaşan, nefes almayı öğrenen bir karanfil…

Sen; kimi zaman suskun, dingin suları olan; kimi zaman da med-cezirler yaşayan bir okyanus… Ben; hırçın akan bir ırmağım, sana doğru akmalarım, var gücümle… Tüm yollarım sana doğru…

Gözlerinin şavkıyla aydınlanıyorum her yeni güne… Güneş kıskanıyor beni… Bağrındaki kızıllıkları savuruyor, aldırmıyorum. Bilmiyor ki, şavkınla zaten yanıyorum…

Yürürken, en olmadık çılgınlıklar süslüyor adımlarımı… Ruhun eşlik ediyor bedenime. Sokaklar gülümsüyor bu anlamsız kadere…

Sarmaşıklar soğuk beton yığınlarına sarılmış, sense tüm sıcaklığınla ruhuma… Ne üşüyorum zemheride, ne de yanıyorum yazın kavurucu sıcağında… Sevgin yetiyor beni korumaya ve aşka olan inancım…

Koşar adım gidiyorum kader çıkmazına… Alıyor beni de her çaresiz seven gibi içeri… Soluksuz gecenin koynunda, acılar içinde kıvranırken ben, dilim seni sayıklıyor… Adın iki hece dudaklarımda… “Aşk” diyorum, gerisi bende kalıyor…

İsyanlarım süslüyor yine sonsuz boşluğu bu dem…

Ben yine sende kaybolmuş bir haldeyim… Halsizim… Tutmuyor dizlerim, ellerim titriyor ellerinde… Yine “sen” kesildi bak her yanım…

Aşkın “en yalın” halindeyim…

Aşkın “sen” halindeyim…

Gözlerinle gözlerime dokunuyorsun.

Bir bilsen o an gözlerim oluyorsun;

Kaçalım, beni gören sen sanacak…

Görüyor musun dağlara dokunuyor insanlar.

Görüyor musun adınla başlıyor her şey;

Karın eriyişi, yağmurun dirilişi,

Özlemenin ilk harfi, gücün hecelenişi.

Adınla!

Adınla her şey: Şarabın dökülüşü,

Sesimin eskimeyişi…

Ben ise sana abanıyorum;

Büsbütün aşk kesiyorum…(*)

(*) Yılmaz ODABAŞI, Feride