Aşk insanı yalnızlığa çağırmaz

Gücünüzü dostlarınızdan, zayıflığınızı da düşmanlarınızdan öğrenebilirsiniz. Hep saldıran adam güçlü değildir aslında. Her saldırının altında birde acziyet vardır.

Korkaklık sadece susmayı kaçmayı öğretmez adama. Saldırmayı da öğretir. Sürekli saldırı halinde olanlar korkularını yenmeye çalışanlardır.

Oysa cesur ve güçlü öyle değildir. O zaten güven içerisindedir. Gücünü ispat etmek için değil, gerektiği için mücadele vermelidir.

Böyle giderse eğer dünya yalnızların yurdu haline gelecektir.

Aşkını ispat etmeye çalışanlar, ispatını aşk zannedenler… İnanabilmek için ispata davet edenler…

Mecnunu çöller, Ferhatı dağlar yemedi mi? Kerem nara yanmadı mı?

Kavuştuklarında aşk vardı belki fakat maşuk yoktu. Ya da maşuk vardı aşk yoktu.

Sevgiliye gelinceye kadar neler yitti, neler gitti?

Roma’yı bile yakarım derler amma, sevgili de Roma içindedir aslında. Romayla birlikte sevgilide yandıktan sonra ne çıkar.

“Bir defasında "kim kimden daha güçlü?" diye sinek, sivrisinek ve karınca tartıştılar. Her biri kendisinin daha güçlü olduğunu söyledi, ama hiçbirisi güçsüzlüğü kabul etmedi. Kendi aralarında kimin daha güçlü olduğuna karar veremedikleri için deveyle savaşmaya karar verdiler. Anlaşmalarına göre herkes tek tek deveyle savaşacak ve deveyi kim mağlup ederse en güçlü o kabul edilecek. Önce sivrisinek saldırdı deveye, ama deve kuyruğuyla çarpınca sivrisinek yere düştü ve öldü.

Sinekle karınca sevinçlerinden uçuyorlardı artık. Rakiplerinden biri yenilmişti. Artık şansları artmıştı. İkinci olarak sinek harekete geçti ve devenin karnına yapıştı. Deve, duvara karnını sürterek kaşındı. Sinek de böylece oldu.

Kala kala geriye karınca kaldı. Karınca da deve yatınca devenin kulağına girdi, gezmeye başladı. Deve başını sağa sola salladı, ayaklarını yere vurdu, bağırdı çağırdı; ama bir turlu karıncanın elinden kurtulamadı.

Böylece karınca en güçlü kendi olduğunu ispatladı!

İşte karınca böyle bir kahramandır; koskocaman deveyi yendi!

Fakat bir şey kötü ki onun kahramanlığını, gücünü ne sivrisinek ne sinek ne de deve görebildi”

Bir taş olsak kale duvarına konulsak.

Bir ip olsak sevgilinin üstünü ısıtan bir hırka olarak örülsek.

Bir yıldız olsak sevgilinin geçtiği karanlıklarda görülsek.

Bir pınar olsak onun yolunda aksak.

Bir köprü olsak o geçecek diye yoluna baksak.

Bir çiçek olsak yalnız onun için açıp koksak.

Gözü kara, cesur olsak, yalnız ondan ayrılacağız diye korksak…

Hiç böyle yalnız kalır mıydık?