Aşk koca bir kaza

... Üstelik yaya olarak yola dalip, kollarini açıp arabalari kucaklayabileceğini sandiğın ve müthiş bir çarpişmayla asfalta düşeceğin andan ibaret. Aşkta doğru ve yanlış yoktur. Kesin çizgiler yoktur. Gerçi hayatta da doğru yanlış yoktur. Bize iyi gelenler iyi, diğerleri kötüdür. Yapmayacağımızı bildiklerimizi yaptığımız, katlanamayacağımızı sandiklarimiza katlandiğimiz bir parça zamandir. Aşk istediğin marka otomobilin hız limitlerini aşarak uzerine geldiği ve sana çarpincaya kadar yaşadığın süredir. Selektor yaparak gelen araç, korna çalarak sana kaçmanı tavsiye ederken biz onu masum masum bekleriz çünkü o büyük aşktır. Parlayan farları sevgilinin parlayan gozleri sanarak kollarimizi açarız. Çarpmanın hızıyla, havalarda taklalar atarken, ayağımızı yerden kesen bu anı mutluluktan sanarız. Arabadaki içeride savrulurken nerden çıktı bu salak derken. Havada hala taklasına devam eden bizim ise dudağimiza ilişmiş saçma bir gülücükle asfalta düşup yatarız. Yatay bir durumda gözler açık, asfaltin rengi biraz kizarmiş. Güneş mi batıyor? güller mi serpilmiş yollara? Bu acı.... içimde dolaşarak asfalta akan bu kan rengindeki acı.... aşkın acısı mı? Aşk acı mı? Aşk kırmızı mı? Acı bir fren sesi kulaklarda hala devam ediyor. İniyor muyuz bu aşktan? Geldik mi mutluluğa? Asfalta kulağımı dayamışım sevgilinin adım seslerini dinliyorum, bana doğru koşuyor. Sevdiğini biliyordum. Sonra beni kucakliyor, asfalttan yuzumu elleri arasına alıyor. Gozlerimi açmam icin yalvarıyor. Şimdi açamam diyorum yıllardır hayalini kurduğum bu anda gözümü açarsam her şey kaybolabilir açamam diyorum. Sanırım o anlamiyor. Beni sarsıyor sarılıp ağlıyor. Aşkın rengi onunda üzerini boyuyor. Hepimiz kırmızıya bürünüyoruz. Tanrım ne güzel. Gözlerimi açamam, açarsam her şey kaybolabilir belki her şey bir rüyadır açamam.... açmam... Aşkın tek yönlü yolunda aşkıma ulaşmak için bir kaza geçirmişim. Onun kollarındayım, yollar aşkın rengiyle boyanmış yüzümde bir tebesümleyim. Sonra beyazlar giymiş bir grup beni ondan ayırıyor. Birden önüme çıktı, hiç farketmedim, kendisini hiçt tanımıyorum diyor ve devam ediyor acı sözlerine.... ben duyduklarıma inanamıyorum, ama duyduklarım icimi acitmiyor sanırım. Çünkü acım ve içim asfalta dökülmüş. Beni bir sedyeye koyuyorlar kafam ona donuk götürüyorlar beni. O ise sürekli benim hatali olduğumu anlatip duruyor herkese. Hep sen doğruydun ben yanlıştım diye haykırmak istiyorum. Dudaklarım kuruyup yapışmış birbirine açılmıyor. Artık sus demek için elimi kaldırmak istiyorum elim düşüp sarkıyor sedyeden. Ben gidiyorum. Gözlerim nedense açılmış şimdi. Keşke daha once açılsaydı diye düşünüyorum. Biri gelip parmakları ile tekrar kapıyor gözlerimi. Boşver uyu sen der gibi. Ama en son gördüğüm şey gene o sevgili... Aşk kazasız geçilmiyor. Yaralar hiçte o kadar kolay kapanmıyor.