Aşk kural tanımıyor

İki kişilik sevilir mi? Hayır demeyin sevenler var. Öyle büyük bir aşk ki taraflardan biri hiç sevmiyor sadece kullanıyor. Diğer taraf *Sen beni sevmesen de olur. Benim aşkım öyle büyük ki ikimize de yeter* diyor.

Bunun adı aşk mı? Gözünü karartmak sevilmediğini bile bile iki kişilik sevmek.

Böyle bir şeye şahit olmasaydım inanmazdım. İnanılacak gibi değil.

Tek kişilik sevgi insana ne ölçüde mutluluk verir tartışılır.

Garip bir şekilde insanlar kendini seveni değil de kendini sevmeyene aşık oluyor. Tuhaf bir durum olmakla birlikte sık rastlanan bir durum.

Ulaşılamayanı belki de hiç ulaşılamayacak olanı istemek. İnsanlar böylece belki kendini yeniliyor kendini ispatlıyor sanki.

*Benim aşkım ikimize de yeter* lise çağlarında olsa belki diyeceğim ama aklı başında yaşını başını almış insanların böyle düşünmesi akıl ve ruh sınırlarımı zorluyor.

Kimse bulunmaz kot kumaşı değil. Sevilmediğini bile bile bir şeyleri zorlamak insana acı vermiyor mu?

Hayat üç günlükken ve şu kısacık hayatta kimsenin acı çektirmesine izin vermemek lazım gelirken acı çekmeye gönüllü olmak fikrine aklım da almıyor gönlüm de.

Acaba diyorum bu insanlar macera mı arıyorlar da böyle anlaşılmaz hisler peşinde koşuyorlar.

Normal şartlarda belli yaşlara gelmiş insanların ayaklarının yere sağlam basması gerekmez mi?

Aşk kural tanımıyor deniliyor ya kural tanımayan aşk mı yoksa insanlar mı!