Aşk üstüne

Selam sana yalnızlıklık selam.

Hıçkırıklarla okunmuş aşk şarkıları gibi içimi dağlıyor yok oluşun. Garip bir sızı bu keyif mi acı mı tarifi çok zor olan. Gitmeni beklerken , seni giderken görmek. Yorulmadın mı söyle? Daha vakur olmak lazım derken bu uslanmaz halin, acıyla yoğrulan isteklerin ne böyle.

Dün akşam yine eski sevgilim geldi aklıma. Eski diyorum ama benim için değil. Gelenler hep arattı onu. Zaten öyle olacağını da biliyordum. Yıllar geçmesine rağmen halen biten her ilişkimde ona ağlamak gücüme gidiyor. Adam evlendi çoluk çocuğa karıştı ama ben unutamadım. Unutamadıkça kendime kahrettim. İçim sızladı hatırladıkça.

Yedi aylık arkadaşlığımızda her ay bir kez ayrılmak istedim. Ona söyledim, kaçtım. sustum ama ben başaramadım. Sonra bir gün hastalıktan geberirken o, beni hatırlamadığı için telefonu suratına kapattım. O beni bu defa affeden olmadı. Ve ben onunla geçirdiğim o zamanlar en güzel anların şimdi acısını çekiyorum. Ne tuhaf bir zamanlar en mutlu zamanlarımdı. Şimdi hatırladıkça kalbimi birileri avuçlarının arasına alıp şıkıştırıyormuş gibi geliyor. Bu ayrılık bana anlayış aşıladı. Hakikaten ondan sonra dünyanın en anlayışlı insanı oluverdim, bir anda. Geç kalmıştım hem de çok geç.

Sonra kalbimi açtığım insanlar, onun gibi olamadı. Olmayınca olmuyor. Olanın da kıymeti gittikten sonra anlaşılıyor.

Yani ben böyle kırık kalp kaldım. Önce karşımdakini anlamayı öğrendim. Sonra sevmeyi. Önce sevip sonra anlamaya çalışırsak bir şeyler yanlış gidiyor. Ve kopu veriyor herşey.