Aşk yazıları

Birçok defa olduğu gibi bırakıp gitmeyi denedim. Masamdaki fotografını, yıllar önce bana yazdığı mesajlarını, maillerini okumuyor ve hediyelerini dolabımdan kaldırmış bir daha görmemeye, o çok sevdiğim resmine bile bir daha bakmamaya kendime söz verir olmuştum. Bir eksiğim vardı, ne yapsam verdiğim sözü tutamıyordum. Bir bahane buluyor sanki eski bir evrakı arıyormuş gibi yapıp o fotografına bakıyordum. Bir kaç defa da tamamen ondan kurtulmayı, bütün yazılarını ve resmini yırtıp atmayı denedim. Hatta fotografını masamın üstüne çöpe atılacak bir kaç kâğıt parçasıyla birlikte ters koyup akşam temizlikçi kadının atabileceğini böylelikle kendiliğinden sorunu çözeceğimi düşündüm. Planı uygulamaya koyduğum akşam masamın üstüne çöpe atılması için bir kaç eski dosya kâğıdını yırttım, fotoğrafı da ters bir şekilde onların arasına yerleştirdim. Ofise hizmetli kadının girmesiyle ben yerimden uzak bir yere doğru yürümeye başladım. Attığım her adımda sanki yüreğimden bir parça kopuyormuş gibi o güne kadar hissetmediğim bir acıyı duysamda bunu başarmalıyım diye kendime cesaret veriyor kendimi yürümeye zorluyordum. Birden gözlerim karardı, sendeledim, uykudan korkuyla uyanıyormuş gibi irkilmemle birlikte geri dönüp hızla masama doğru koşmaya başladım. Bir yandan da, “sakın masama dokunma” diye bağırmaya başlamışım ki, ofisteki herkes şaşkın bir durumda bana bakıyorlardı... O çok sevdiğim, o özel fotografını özenle koyduğum yerden aldım, kimsenin yüzüne bakmadan şaşkı bakışların arasında lavoboya çıktım fotografa bakarak hıçkıra hıçkıra uzun uzun ağladım. Kendimi toparlayıp, fotografı kurtarmanın o tatlı sevinciyle çantamdaki o eski yerine bir daha çıkarmamak üzere tekrar yerleştirdim.

İşte o gün anladım ki, o fotoğraftan ayrılmam imkânsızdı artık.

İşte o gün anladım ki bu sevgiyi içimde öldürmem de imkânsızdı.

Ayrılmam çok zor hatta imkânsız gibiydi...

Bu gerçeği öğrendiğimde içimdeki acının daha da büyüdüğünü, dönülmez bir yola doğru bilmeden sürüklendiğimi anladım.