Aşk

Bir aşkın peşinden giderken hiç bir şey düşünmeyiz.. Beynimizde, yüreğimizde sadece aşk vardır. Tek ihtiyacımızın aşk olduğunu zannederiz.. Ruhumuzun en yalın haliyle, içten, pazarlıksız, tüm masumiyetimizle teslim oluruz aşka: Evleniriz!

İlk başlarda her şey toz pembedir.

Sonra, pembe boyanın altından siyah sıvalar dökülmeye başlar! Giderek gerçeklerle yüzleşmeye başlarız. Büyü bozulmuştur ve önümüzde iki seçim vardır: Ya döner gideriz ya da kalır devam ederiz.

Geriye dönmeyi tercih ettiğimizde, giderken geride bıraktığımız birçok şey artık yoktur.Bu yüzden yitirdiklerimizi yerine koymak hayli zaman alır. En zoru da yüreğimizin parçalarını toplamaktır!

İnsanoğlu yüreğinin sesini dinlediğinde hep mi pişman olur?

Olmaz elbet!

Kalmaya karar verdiğimizde aşk bitmiştir ama evlilik devam eder. Devam eden bir şey daha vardır: Sevgi! Birlikte olmaktan, bir şeyleri paylaşmaktan doğan sevgi. Bazen farkında bile olmadığımız ama içimizde bir yerlerde saklı duran arkadaşlık, dostluk, bağlılık, sorumluluk gibi bir takım sözcüklerin ardına bilinçli ya da bilinçsiz olarak sakladığımız sevgi. Bu sevgi içimizde yaşadıkça evlilikler de devam eder. Hatta bazen şaşırtan derecede mutlu bir şekilde...

Tabii ki bir ömür süren aşklar da vardır. Her evlilik aşkı öldürmez! Ama bu tür evlilikler istisnadır ve kaideyi bozmaz.

Bir gün biteceğini bile bile ve hiç hesapsız peşinden gitmek "Neden?" diye sorsam...

Yüreğimizin götürdüğü yerde bizi çoğu kez pişmanlık bekliyorsa, neden yüreğinin sesini dinle deriz? Nice Anna Karenina'lar, Madam Bovary'ler, Bihter'ler bu ses yüzünden kendilerini ölümün kucağına atmışken...

"Aşk, felaketlerden ders almaz!" der Mevlana ve hep haklı çıkar. Çünkü "Biz aleme bir yar için ah etmeye" gelmişizdir. Ve insanoğlu bunu bir amentü olarak kabul eder.

Etmeyene aşk olsun!

PS: Kısa bir tatil arası...