Askerlik bu olmamalı

Benim çok istememe rağmen hiç oğlum olmadı, genç kızken de askerlere anne gözüyle bakardım. Bu yüzden bütün kuzenlerime ve tanıdıklarıma mektuplar yazdım asker olduklarında hatta arkadaşımın tanımadığım erkek kardeşine bile. Erkek kardeşim bu mutluluğu tatmama, er mektupları görülüyor diye izin vermedi. Tarkan, kardeşimin en yakın arkadaşlarından biri onunla mektuplaştık askerliği süresince. Adapazarı’nda askerlik yaparken dağıtımı sırasında gönüllü olarak Şırnak istedi ve gitti.

Annesinin aylarca haber alamadığı zamanlar oldu, uykusuz kaldı. Yıl 1994. Konu aynı konu, acılar hala aynı acı. Bazı acılar var ki ateşi sadece düştüğü yeri yakmıyor ve benim illa oğlumun olması gerekmiyor bu acıyı hissetmek için. Benim ve eminim bütün aklı salim Türk vatandaşlarının haberlerde duyduğumuz ve tanımadığımız şehitlerimizin ölüm haberleriyle bir parçamız ölüyor. Şehit anne ve babalarının acılarını canı gönülden paylaştığımı bilmeleri onların acılarını hafifletmiyor biliyorum ama yanlarındayım.

Amacım kesinlikle bölücülük değil ama çok merak ediyorum bu memleketin kanayan yarası haline gelmiş terör yataklarına, eğitim süreleri kısa olan askerlerin gönderilmesi ne kadar doğru? Yetmedi mi ana-balaların-kadınların-çocukların yüreklerine düşürdüğünüz acı? Özel eğitilmiş grupları göndersenize oralara. Her akşam başka bir acıyla iyice kırmızıya boyuyorsunuz gözlerimizi.

Tarkan’a sürekli mektuplar yazardım. O da bana “Abla buralarda en çok mektup alan kola ısmarlıyor. Ya az yaz ya da para yolla” diyordu mektuplarında ama sevindiğini biliyordum mektuplarımı her aldığında. İçimizden gelenleri şiirleştirmiştik Tarkan’la o günlerde, aşağıda birer örnek var ki askerliğin yan gelip yatma yeri olmadığını da anlattığını umuyorum.

BİLMEZSİNİZ
Bilmezsiniz siz, bilmezsiniz.

Hiçbir yere benzemez buraları

Bizim gecelerimiz değişiktir

Karanlıktır sizinkilerden

Sizler gezerken akşam sokaklarda

Bizler kurt karanlığından çekiniriz

Biz mevzilerde bekleriz

Siz asfalt yollarda gezersiniz

Biz yağmurda çamurda.

Sizin çiçek topladığınız kırlar vardır

Biz çiçeklerden korkarız.

Altında mayın olur, altında ölüm olur.

Siz kartopu oynarsınız ışıklı caddelerde

Biz güneşe hasret, biz sıcağa hasret

Siz müzik dinlersiniz uyurken

Bizim müziğimiz mermi sesi

Gül koklarsınız kırlarda

Bizler dikenli tel çekeriz

Gül yetişmeyen dağlara

Çoğu zaman şükretmeyi unutursunuz

Oysa bizim en büyük günahımız

İsyanımızdır karanlıklara

Dans edersiniz güle oynaya

Bizim ellerimizde silahımız

Dilimizde sevdamız

Dedim ya anlatılmaz buraları

Siz hayatı anlamaya çalışırsınız

Biz ölümü anlamaya.

Siz bizim yokluğumuza alışırsınız

Biz yalnızlığa.

Ve sizler gülerken dünyaya

Bizler ağlarız asla dönmeyecek dostlara.

TARKAN DOĞAN / ŞIRNAK – ULUDERE

KURT KARANLIKLARI (TARKAN’A CEVAP)

Biliriz bilmediğimizi sandığınız

Kurt karanlıklarını.

Gidişinizle zapt edemez olmuşuzdur

Gözyaşlarımızı.

Saklamadan ağlarız gururla,

Ortalık yerlerde.

Müzik girer mi sanırsınız kulaklarımıza.

Uyuyabilir miyiz sıcak yataklarımızda?

Siz can korkusuyla, mevzilenmişken

Karanlık çukurlarda.

Yediğimiz lokmalar kaç boğumdan geçer

Bilir misiniz?

Yıldızları seyrederken,

Yüreklerimiz diken diken,

Yüreklerinizin yanındadır.

Bir yıldız kaysa, ağzımıza gelir yüreklerimiz

Can acısıyla “Ya bir şey olduysa”

Analarınız siz dönene kadar,

Doğururlar, acılı doğum sancılarıyla

Binlerce kez sizi yeniden hayata.

Sizler bire bir çarpışırken,

Alışabilir miyiz yokluğunuza.

Sizler ağlarken dönmeyecek dostlarınıza

Gülücükler uğrar mı sanıyorsunuz

Yüreklerimizin güneşli dudaklarına.

Dillerinizdeki sevdalarınız uzanabiliyorsa

Taa buralara

Bizler görmesek bile yanınızdayız

Analığımız, bacılığımızla oralarda.

İsyanlarınız kabarmışken karanlıklara

Bizler de isyan etmekteyiz

Sizlerin eline silah tutuşturan,

Sevdalarınızı özlemle yakan,

Son nefesinizi şafağınıza ulaşmadan

Tüketen karanlıklara.

Siz bütün dönene kadar uğramaz

Aydınlıklar yüreklerimizdeki,

Aylarca haber alamadığımız

Kurt karanlıklarına

Kevser Şekercioğlu