Aşkı aşkla kızıştıranlara...

Yalnızlık iyi gelmiyor bana. Hırçınlaşıyorum, özlüyorum...

Kimi, neyi bilmeden... Bilmekten korkar mı insan ya da düşlemekten, özlemekten.. Bilsem neye bu tutkum, yok etmez miyim vazgeçmez miyim! Onu da bilmiyorum...

Burada olsan diyorum yapışmaz mıyım yakana bu özlemin acısını çıkarmaz mıyım. Önce bağıra bağıra sensizliğe attığın gecelerin hesabını sorar sonra kalbime götürürdüm elini, hissettiğin her kalp atışımda kendini gör diye! Değer miydi bu sessizliğe? Her sabah uyandırmalarım gece uyutmalarım her ihtiyacın olduğunda yanında olmalarım... Hiç düşündün mü ne zaman neye sıkışsan Allah'ın yanına ansızın çıkardığı 'beni'... Belki de bu yüzden degil miydi "meleğim" demelerin. Hangisi gerçekti? Kalbinin içinde neler gizliydi bilemedim göremedim. İşte bunları bir bir haykırırdım yüzüne. Sende dayanamazdın. İşte bu yüzden bende dayanamaz kemiklerini hissedene dek sarılırdım! Öperdim evet hangi çekim durur ki aşığın karşısında!

Titretirdim... Titrerdim...

Gözyaşlarıyla yaşanırdı nefret de özlem de...

Ama yürek bu bir yere kadar. Nefret etmek bile aşkın en güçlü duygusu. Bu duygu biterse işte o zaman kork böyle bir aşkı kaybettim diye. Bir bilseydin içimdeki seni ürperirdin büyümden... Ama bildirmedim, büyülemedim! En yalın en saf halimle geldim seveceksen böyle sevmeliydin. Sevdin mi sönmezdi bu ateş zaten.

Dokunduğu yer yanardı bu yüreklerin... 'Muhteşem'lik kamaştırırdı gözleri...

Olmadı mı? Yüreğin mi yetmedi? O zaman otur ve izle...

Aşkın da nefretin de en şiddetli ve en suskun halini...

Kalbinde uyuduğun huzurlu uykudan derin bir uykuya nasıl geçtiğini.