"Hüzün güzeli" denen bir şey var...

Ne yapsan olmaz bazen... Öyle bilinmezliğe düşersin ki çık çıkabilirsen içinden. Yorgunsundur zaten. Gücün tükenme noktasındayken sen kendini kaybederken, tutunabilir misin umuduna? 

Zaman akıp gider savrulacak kadar güç kalmıştır sende. Ne doğan günden umudun vardır, ne de batan gece huzuru kalmıştır üstünde. Sadece karışıp gidersin sessizliğe... En büyük haykırışındır o oysaki. Nefesini keser bazen... Nefesini kesen an mutluluk değildir bu sefer. Hüzün güzeli olup çıkarsın bir anda, mimiklerin güler, içinde fırtınalar kopar aslında. O fırtınada eser gidersin de kendin bile farkında olmazsın bu anlarda. Neydi bu hale getiren. Anlatamazsın, içine akıtırsın. İçine akan yüreğinin en derin yarasını ıslatır. Kendi yağmurunda ıslanırsın sırılsıklam. Yandığın kadar sönemezsin ama. Sönmedikçe daha çok akarsın. Akışında kaybolursun... Bir yol bulmaya çalıştıkça, öyle şeyler çıkar ki önüne dayanamazsın... 

Kaderin yoluna bırakırsın kendini. Hayallerini, umudunu, yüreğini... Emanet eder her şeyini, sahip çıkması için dua edersin...