aslında

Kendini tanıma yolculuğu başlıyor.

Tanıdığım kendimle yeniden yüzleşmek yorucu bir şey. Hep aynı kadın, hep aynı direnç ve inat.

Susuyor inat ve direnç.

Barışseverlik neresinde bunun demek gelse de içimden, kavgadan ve savaştan ne kadar uzak durduğum var aklımın bir köşesinde.

''Siz susamazsınız'' demişlerdi bir keresinde. ''Sustuğunuz an bittiğiniz andır.''

Yemek sofralarında anne-babamın kaçıştığı çenesi düşük kız olmamak için, uslu kızın rüyasına yatmam (!) gerekmişti bir zamanlar.

Çocuktum. Büyürken susmayı, dinlemeyi öğrendim.. Dinlemeyi bilmeyene saygısızlık etmemek için kaçmayı da öğrendim..

Sesin ne kadar yükselirse değil, ne kadar alçalırsa dinlenebilir olduğunu anladım.

Yükselen sesimin çoğunu, korkutucu ve kırıcı olmak adına değil, doğruluğumu ve haklılığımı haykırmak zorunda kalınca kullandım.

Kuru gürültüyü sevmedim, pabuç bırakmamayı öğrendim.

Kırılmaz inat kendine olan sonsuz inanca döndü. Okumayı, yazmayı öğrendim.

Dostluk ve sevgi tohumları ekebilmeye inandım, güvendim. Akla zarar gelmeden çocuk yetiştirmeyi, sınanarak, öğrendim.

Yaşamdan tad almayı, her şeye rağmeni, mutsuzluğun derinliğini, mutluluğun izini sürmeyi öğrendim.

Sevgiyi kırılmaya tercih etmenin hafifliğine ihtiyaç duyuyorum şimdi.

Sonunda ve aslında kendimi yeniden tanımaya, bu yorucu yola bir kez daha çıkmaya evet diyorum.

Evet, barış ve huzurun ışığına güveniyorm.

Evet, kötü varsa iyi de var.

İyi daha güçlü, çünkü haklı.

Çokluktan gelen karışık kafalara inat;

aydınlık, az başına mutluluk, müzik ve özgürlük için bir kez daha evet.

Özlem Erkaplan