Bir zamanlar tarihi Çorum Kalesi'nin önünden geçen eski Samsun Yolu şehrin sonu sayılırdı.Güneye doğru uçsuz bucaksız uzanan altın sarısı buğday tarlaları, rüzgar estikçe ılgıt ılgıt sallanarak güzel bir manzara oluştururlardı. Anadolu'nun "tahıl ambarı" sayılan bu verimli toprakları, bağlar-bahçeler ve yürüyerek gidilebilen yakın köyler izlerdi.
Annem ve babam evliliklerinin ilk aylarını, babam büyük amcamın yanında çalıştığı için onların evinde geçirmişler.Daha sonra babam memuriyete geçince kiralık eve taşınmışlar. Birkaç mahalle değiştirmişler; bazen halaların yakınında, bazen dayıların ve anneanneye yakın evlerde yaşamışız. O evleri pek hatırlayamıyorum. Ailenin nüfusu arttıkça ve biz büyüdükçe ev kiralamak zorlaşmaya başlamış.
Birkaç yıllık evli olan annem ve babam "Terlemez'in Tarlaları" denilen o uçsuz bucaksız arazide at yarışlarını izlemeye gelmişler. Ben de büyük ihtimalle kucaklarında olmalıyım.
O yarışları izlerken "Keşke şurada bir evimiz olsa!" diye hayal kurmuşlar.
Birkaç yıl sonra o verimli topraklar, kendini yeni kentleşme bölgesi olmaktan kurtaramamış hem de tarla sahibi zengin ailenin soyadını alarak imara açılmışlar.1963 yılında annemin babası vefat edince. ondan kalan miras parasıyla 3000 Lira'ya bir arsa almışlar.
Tam da o yarışları izledikleri yerden, 325 metrekarelik bir yer.
Bu bilgiyi 50 yıl sonra ilk kez duyunca çok şaşırdım. Daha önce hiç konusu geçmemişti.1 Ekim'de annemi toprağa verdikten sonra eve geldiğimizde babam ağlayarak bizimle paylaştı. Biz kardeşler ve bazı akrabalar onlara;
"Satın o evi, başka mahalleye daha düzgün eve taşının," dedikçe, "Ancak ölümüz çıkar bu evden, biz öldükten sonra ne yaparsanız yapın, derlerdi. Meğer böyle özel bir anısı varmış.
1965 yazında evimizin ilk temellerinin atıldığı zamanı ayrıntılı şekilde anı kitabımız "Acımadı ki" de anlatmıştım. Konumuz inşaat değil bugün!
Dün babamın doğum günüydü ve ilk kez annemsiz!
Bugün de benim küçüğüm olan kardeşimin doğum günü, ilk kez annesiz!..
Nice güzel yaşlarınız olsun sağlıkla ve esenlikle!
