Ataya…

On kasımı birkaç gün geçtikten sonra ulu öndere birkaç kelime karalamanın daha iyi olacağı düşüncesi ile bu yazıyı yazmaya karar verdim.

Her ne kadar ölümünün ardından yetmiş yıl geçmiş olsa da sevgisinin hep sıcacık kaldığını özellikle de hiç görmeyen biz genç neslin içinde tertemiz yerini korumakta olduğunu gördüm.

Özellikler on kasım günlerinde bunu yad ederek atamızı anımsadığımızı hissettirme çabamız ayrıca bir gurur kaynağı oluyor yüreğimde,ama ben onu sadece on kasımlarda anmaktan bir o kadarda rahatsız olduğum için bu yazımı da o gündeki hislerimle yazmayı istemedim.

Bize okula ilk adım attığımız günden beri cumhuriyetimizin kurucusu ulu atamızı öğretmeye başlarlar,her öğretmen kendine öğretilenle kendi inanç ve görüşleriyle sevdirir Mustafa Kemal Atatürk’ü.Onlardan dinlediklerimizi büyüyüp de ayırt etme gücümüzü tam olarak elimize aldığımız günlerde kendi sevgimizle de bütünleştirip daha çok merak eder hala getiriyor insanı.Atamı birde benim bakış açımdan öğreneyim diye sıfırdan başlıyor onu yeniden keşfetmeye.Herkes için aynı şey olmuş mudur bilemem ama benim için böyle oldu.

Özellikle bir zamanlar öyle bir öğreti işlenmiş ki zihnime neredeyse atamı dinsizlik boyutlarında yargılamaya başlamıştım kendimce,oysa bize okullarda sadece öğretici tarihin süslü yanlarının gösterildiğini ve bir çok şeyin geçiştirilip sadece kahramanlık hikayelerini anlatıldığını görünce bunun yanlış öğretildiğini fark edip kendime kızdığım o günlere gelene kadar.Sonra doğru ağızlardan,gerçeklerin yazıldığı kitapları okuyarak ve kahramanlık yaparken ne kadar inancından feyzler aldığı gerçeğini öğrendiğimde nede çok kızmıştım öğretenlere ve tabi ki kendime.

Şimdi onunla ilgili bulduğum bir çok yazıyı kitabı gerçeklik derecesiyle irdeleyip bilgi haznemi kuvvetlendiriyorum ve bu bilgileri pekiştirdiğim her saniye onu daha büyük bir sevgi sevdiğimi hissediyorum.Unutulmaz atılımları,cesareti elbette kahramanca halleri yok sayılamaz ama kişiliğinide öğrenmeye başlıyor insan ve daha çok hayran kalıyor atasına.

Bu insanlık için yaptığı şeyler ve asla hafife alınamayacak kadar yücedir diye düşünüyorum ve onu ne kadar yüceltsek azdır bence.

Bu millete önder olarak gönderilmesi bizim için muhteşem bir onur.Onu sadece bize armağan ettiği özel günlerde ve bizden gittiği günde değil bu ülke sınırları içinde adım attığımız,hürriyetimizle nefes aldığımız heranda minnetle anmak bile vatana anası için biz yurttaşları için yaptıklarına on binlerce şükranla karşıladığımızı ifade eder mi bilemem ama belki bir nebzede olsa nacizane hislerle ifadelerimizi hisseder.

Aslında uzun söze ne gerek varki,onu anlatmak için sadece ‘’Ne mutlu Türk’üm diyene!’’ demek her şeyin açıklaması değil mi?

Ne mutlu Mustafa Kemal Atatürk’e atam diyen biz Türk nesline.

Saygı,şükran,minnet ve sonsuz sevgi ile yüreklerde yaşayan ulu atama…