Avuç içi kadar ölüm.

Her gün olduğu gibi yorgun ve stresli iş temposunu bitirip evimin kapısını açtım.O kadar yorgundum ki bir şeyler yemek için bile halim yoktu.Direk oturma odasına girdim, gece içtiğim sigara kokusu karşıladı beni kör olasını bir türlü bırakamadım diye kendi kendime kızarak pencereyi açtım.Daha sonra balkon kapısını da açarak balkona çıktım.Sandalyeye oturup aşağıyı izlemeye başladım.

Orta yaşlarda birisi siyah bir poşetin içerisinden bir şey çıkarıp boş bir yere bıraktı.Daha sonra arkasına baka baka gözden kayboldu.Bir müddet sonra bıraktığı şeyin hareket ettiğini gördüm.Hemen ayakkabılarımı giyip aşağıya indim.Bir baktım minicik yeni doğmuş kedi yavrusu, daha gözleri bile açılmamış.Elime aldım avuçlarım bile kediden büyüktü.Oracıkta onu bırakıp evime dönmek içime sinmedi. “Seni siyah poşetin içerisinden çıkarıp buraya bırakıp giden adam gibi vicdansız değilim”. “Gel bakalım” diyerek avucuma alıp evime getirdim. Bir koli bulup içine yumuşak bir yastık koydum. Sonra da içine yatırdım.Cırtlak sesiyle miyavlamaya başladı.O kadar ufak ve zayıfta ki kafasını bile tutamıyordu.Daha göbek bağı bile duruyordu. Miyavlama sesi gittikçe artıyordu.Karnı açtır diye hemen markete gidip süt aldım. Tabağı koydum kediciği de elime aldım. Minicik pembe dudaklarını süte yaklaştırdım.Dilini çıkarıp sütü yalamaya bile hali yoktu. Defalarca denedim içemedi. Daha sonra parmak uçlarıma sütü bandırıp kedinin dudaklarına yaklaştırdım. Parmak uçlarımı annesinin memesi sanarak emmeye başladı. Zor da olsa karnını az çok doyurmaya başarmıştım ama miyavlaması bir türlü bitmiyordu. Gece olmuştu artık, kendi açlığımı bile unutmuştum.Bir şeyler yiyip yatağıma uzandım. O kadar zavallı bir ses tonu vardı ki sanki ağlıyordu.Kim bilir annesi neredeydi. Yataktan öylece onu izledim.

Gece 12:30 olmuştu, hala miyavlıyordu, tekrar parmak uçlarımı süte bandırıp kediye verdim.Gözümden uyku akıyordu. Artık kedinin miyavlaması da kulağımı tırmalıyordu. Öyle bir an oldu ki yeter artık uyu diye bağırasım geldi. Sonra kalkıp avuçlarımın arasına aldım. Kendimi çocuğuna bakan bir anne gibi hissettim. Canım annem geldi aklıma, sonra ben de bu yavru gibi ufacıkken kim bilir kaç gün uykusuz kaldı, kaç gün geceleri ağladığım zaman uykusunu bölüp bana baktı, emzirdi, hastalandığım zaman yanımdan hiç ayrılmadı. Allah bana anne sabrı verdi galiba uykuda kalmadı. Saat gece 03:00 gösteriyordu o hala miyavlıyordu bende çaresizce izliyordum. Bir yandan onu izliyordum, bir yandan sabah mesaiye nasıl gideceğim diye düşünürken birden ses kesildi. Yattığı yere baktım ayaklarını kıpırdatıyordu, sanki acı çekiyordu. Elimden hiçbir şey gelmiyordu. Avucuma tekrar aldım. “Ne olur ölme” dedim, “ölme ben sana bakarım” dedim. Dinlemedi beni avucumun içinde can verdi. Erkek ağlar mı demeyin ağlar oturdum ağladım, sabah ezanı okunmaya başlayınca kolinin içerisinden kediyi alıp aşağıya indim. Bahçeye ufak bir yer kazıp gülü güle deyip kediyi içine koyup üzerini toprakla kapattım.

O kadar etkilendim ki hala üzerimden atamıyorum. Zavallı kedi avuçlarımın içerisinde kayboldu. Gitti ama bana anneliğin ne kadar kutsal bir şey olduğunu öğretti. Siz de diyeceksiniz şimdi annelik zaten kutsal bir şey bilmiyor musun ? Evet biliyorum ama annelik kutsal demek sözle, yaşamak lazım. O sıkıntıyı , o uykusuzluğu , o sabrı çekmeden bilemezsin.

İş arkadaşımın bir yaşında bir çocuğu var her sabah yorgun ve bitkin bir vaziyette gelir.Sebebi malum gece çocuk yine uyumadı. Kedinin öldüğü gün sabahı aynı şekilde yorgun ve bitkin bir halde gittim mesaiye, iş arkadaşım “Ne oldu, ne bu halin” diye sorunca “boşver” dedim. Onun ne kadar zahmetli bir meslek yaptığını, anneliğin ne kadar kutsal olduğunu o zaman daha iyi anladım.

Babaannem her zaman şunu söyler;

Ana başta taç imiş,

Her derde ilaç imiş,

Bir evlat pir olsa da,

Anaya muhtaç imiş.

Saygılarımla.