Ay, çok sevdim bu yaşlarımı!...

Ahmet Haşim’in miydi, emin değilim yalan olmasın, ne kötüdür ki aklın doruğa eriştiği zamanda beden eskiyor tarzında bir söz vardır!

Hiç eskimeyecek sandığım beden eskiyor, hakikaten de, gözlerim ipliği iğneye geçirmemde fazla zaman harcatıyor, örneğin, bana…

Elimde bir şey çıkmış, ne olduğunu anlayana kadar canım çıkıyor, göremiyorum ki tam anlamıyla!...

Menopozun ettiklerini düşmanı etmez vallaha insana!

Ama… Hep bir denge vardır ya yaşamda, hafıza zaman zaman insanı yorsa ya da oyunlar oynasa da, bir yaşamı algılayışlık çıkıyor ki ortaya, offf helal olsun bedensel yitmişlikler dedirtiyor insana!...

Herkes farklı farklı algılıyor, farklı farklı özümsüyordur mutlaka, ama bir damıtma yaşanılıyor, eninde sonunda!

Yaşamın öğrettiği bir şeyler var, gözümüzü, kulağımızı tıkamıyorsak, yani demem o ki, kendimizi eleştirmekten kaçmıyor, artı ve eksilerimizi doğru hanelere yazıyorsak, neler öğretiyor ki bu yaşlar bize, yaşlarıma teşekkürlerimle!

Kattığı kilolar, yıpranmalar bir kenara, çizgiler bir yana, gönül gözü açılıyor insanın, akıl gözü, mantık ve empati gözü!...

Artı ve eksilerin bir şekilde geri dönüşümü mü sağlıyor bunları, tam da bilemiyorum, hani şunu şunu yaptım, haaa ondandır şimdi bu yaşadığım denildiğinden midir, deneye deneye öğrenmekten mi?

Hırsların anlamsızlığını görmekten mi?

Ne oldu yani, deli gibi çalıştım ama çalıştığım şirket battı, değer miydi bunca zaman yaşamımdaki kişileri işimden arka plana itmeye!

Deliler gibi çalıştım, çocuğuma doğru dürüst zaman ayıramadım, bunalıma girmiş kızım, esrar içiyormuş oğlum…

Dersler dersler, sonunda ille de öğretiyorlar!...

Boşanan eşler, ya daha mutludurlar ikinci evliliklerinden ya da ilkinden kaynaklanan korkuyla bir yılı bile deviremeden sona ererler!

Bunların farkında olmak güzel…

Yok sıkıldı mı benden, kilo aldım ondan mı, kazancım azaldı o yüzden mi istemiyor karım beni, vs… Vs…

Kandırmadıktan sonra insan kendini, anlıyor artık yaşamın getirdikleri, götürdüklerini!...

Hayıflanmak yerine sevinmek lazım, gözün değdiğinde, iki laf konuştuğunda anlıyorsun karşındakini, dersler çıkarabilmiş, empati yapmayı öğrenmiş olmaktan dolayı…

Yargıladığımız hangi birinin durumuna düşmedik ki?

İyi yaptık zannedip de, kötü sonuçlar hiç mi almadık?

Bir zamanlar önemsemediğimiz birileri için hiç mi hayıflanmadık?

Oğlum geçenlerde bir kaç resmime istinaden dedi ki “Sıkı bir kızmışsın, güzel yani!...”

O dönemlerde artılardan ziyade eksilerle uğraşıyordum ki aslında ben!

Ne ilginçtir ki, şimdilerde hayıflanıyorum, salak kadın, harcadın kendini!

Kızma aşamasında ket vuruyorum olabildiğince kendime, yaşaman gerektiği için yaşadın, dersini al ve şükret!

Yaşam, yaşadıkça öğretiyor gerçekten de, zaman bu nedenle önemli sanırım, bir seferde anlayan da var, bin bir seferde de…

Yaşam öğretiyor şekerim, anlasan da… Anlamasan da…

Anlayana kadar…

Yaşamın zaman mevhumu bizler kadar dar değil, sabırlı bir bilge gibi öğretiyor, ama bu zamanda, ama diğer bir boyutta!..


Gülgün Karaoğlu
Haziran,25/08