Ayna ve yansıma...

Belki bininci, belki onbininci kez sorduğum soruyu, bu gece dönüp bir defa daha, sordum kendime:
- "Hepsi bu mu?" diye seslendim: Aşk sadece benden yansıyıp tekrar bana dönen bir yanılsama mı? Yüreğim de ki o, sadece ayana da ki yansımam mı?
- "Tabi ki öyle, insanoğlu var olduğundan beri, hep olduğu gibi" dediğimi işittim, açıkça...
- "Hatta bundan sonra da olacağı gibi..." diyerek ekledim katı ve umarsızca...

Aniden içim burkuldu, hüzünlendim,
Dudaklarım büküldü mahsunlaştım...

Ardından...
Doyasıya "Kanmak" geldi bu gece içimden,

Kendi kendime bir "yanılsama" yaratıp, bir geceliğine "BEN"i buna inandırabilmeyi istedim,
Aşkın sadece bir "Ayna ve Yansıma" olmadığını bağıra çağıra haykırabilmeyi diledim..
Öyle olmadığına, daha fazlası olduğuna gönülden "inanmayı" istedim, farkında olmamayı; diledim bu gece...

"Keşke" diyebilmeyi diledim...
"Keşke, hepsi bu kadar olmasaydı"
"Keşke, geriye bir şeyler artsaydı" demek geldi içimden...

Ama olmadı...
Fark ettim ki, artık benim için çok geç...

Sonrasında farkındalığın ağırlığını, olgunluğun yükünü, deneyimin iç burukluğunu, bilmenin birbaşınalığını hepsini o anda ve hala yüreğimin çocuk kalmış yarısında hissetim, ben bu gece...