Aynı dünyanın farklı insanları

Ne zaman sevdiğim birşeyler uğruna çabalamam gerekse, kendimi, yıkık dökük gece konduların, ancak bir çocuğun sığabileceği, daracık, karanlık ve sessiz aralarında heyecanla dolaşırken buluyorum .

İstemediğim halde yapmam gereken bir görevim var ise, evimizin çatlamış duvarlarını, ertesi gün yapılması gereken ilkokul ödevinin verdiği rehavetle, isteksizce, yattığım yerden izlediğim duygusu hakim oluyor ben de.

Geçen gün gül reçeli aldım Bolu'dan. Çok severim. Eve gelir gelmez de heyecanla tattım. Ve düşündüm sonra,
"Benim bu reçelden aldığım tatla, başkasınınki aynımı acaba?" diye. Ama bu imkansızdı. Çünkü hiç kimsenin dilinde, "annesi tarafından daha evvelden azarlanmış, kırgın bir çocuğun, gül reçeli ile avutulması" tadı yoktur heralde.
Ya da, eminim hiç kimse daha küçücük bir çocukken, Ankara 'da sabah 6 ayazını, otobüs camından aşkla göz kırptığı sevimli bir kız çocuğunun verdiği karşılık olan masum bir tebbessümle özdeşleştirmemiştir.
Ve belki hiç kimse, yanık kokusunu, ocağın altını açık unuttuğu için, annesinin, babasından yediği dayak olarak duymamakta yeryüzünde.
Ha bir de traktör... Nerdeyse elimi bileğimden ayıracak olan pervane tarafından motoruru soğutulan traktörden bahsediyorum. Hala izi durur sağ elimin üzerinde, çocukluk nişanı olarak. Ve o kazada çektiğim acı, o günden sonra, kesilen bir üzvun verdiği acı olarak beynime işlenmiştir.

Eminim sizin de duyularınızı, duygularınız oluşturan belli anılarınız var.
Hiç birimiz, aynı şeyleri duysak, görsek, koklasak, sevsek dahi, aynı şeyleri yaşamıyoruz.
Mesela aşığız diyelim körkütük. Partnerimizle bile aynı yaşamıdığımız bir aşkımız var o halde. Yahut çok tutulan bir diziyi izleyen, örneğin, 5 milyon insanın arasındayız. Hiç biriyle aynı diziyi izlemedik öyleyse. Tıklım tıkış belediye otobüsünde olan bir grup yolcunun hiç biriyle aynı otobüste değildik. Aynı maçı izlemedik 10 bin taraftarla.Aynı ülkenin insanları değiliz 70 milyonla...

İyi ki de değiliz.
Bu sayede birbirimizi ve düşüncelerimizi tanıma gibi bir ihtiyacımız ve isteğimiz var. Ya da aklımızın kıyısından bile geçmeyecek bir sanatsal ürüne bu sayede rastlayabiliyoruz. Farklı renkler giyinip, farklı kokular sürüştürüyoruz kendimize.

İyi ki aynı değiliz.
İyi ki farklı olacak çocuğum benden.
İyi ki herbiriniz bu yazıyı farklı okuyup, farklı yorumluyacaksınız.
Ve ümit ediyorum ki, farklılıkların yaşama ne kadar renk kattığını ve hayatın olmazsa olmazı olduğunu anlayan bir toplum yaratmakta gecikmeyiz...