İnce Hasan gülüşü

Yaşlı bir amca. İnce Hasan diyorlarmış köylüler. Hakikaten bir çöp kırılganlığında bedeni. Ondan bahsetmemin sebebi aslında son derece sıradan. Güldüğü için yazıma konu oldu kendisi.

Biz insanlara has olan ve hayatımıza oldukça renk katan bir olgudur gülmek. Ama sanki biraz boşaltmışız içini. Bana öyle geliyor, çünkü artık gülmek için gülmeyi hissetmemiz gerektiğini unutmuşuz. Yani biraz boş kahkaları geçemiyor bizimkisi. Haliyle içini dolduramadığımız tebessümlerimizin günlük hayatta çok da etken bir kavram olmadığı kazınıyor beyinlerimize. Hatta o kadar ki, "Öyle çok fazla gülersen ciddiyetinden şüphe edilir" yargısını çıkarmamıza kadar varıyor bu sahtelik. Peki ya daha dün, hemen karşımda, şapka devriminden kalan alışkanlığıya;köylü foteriyle, tozlanmış ceketiyle ve "bende şimdi yoksulluğun taa içinden geliyordum" duruşuyla; gözleri, dudakları ve yüzündeki çizgilerle gülen İnce Hasan'a ne demeli? Hiç birşey kaybetmedi İnce Hasan ciddiyetinden emin olun. Ayrıca uzam-zaman boyutları dışında bir boyut açtı bir anda. Birşeyler oldu. Pozitif enerji transferi, olumlu etkileşim, ruhsal yücelme ya da nirvana... Ne isim koyduğunuz önemli değil. Ama birşey oldu. Yaşadığımı hissettim. Saniye saniye yaşamdı ondan aldığım. Ve yalnız da değildim. Yani sadece ben değildim bundan etkilenen. Kim var kim yoksa İnce Hasan'ınkine benzer şekilde ışıldayan gözlerle karşılık veriyorlardı. Mucize aslında. Bir çeşit mucize bu. Bilinen ama uygulanamayan bir mucize. Peki çok mu zor ya da nasıl uygulanabilirleştirilir? Bunun da cevabı çok açık. Severek ve safça bakılmalı herşeye. Ancak bu sayede mucize yaratmak mümkün.

Aldığım dersi, bu mühim dersi sizinle de paylaşmak istedim. Gülün. Ama gerçekten gülün. Bakın hayatınız nasıl değişecek. Severek gülün. Safça gülün. Bırakın saflığınızdan yararlanmaya çalışanlar olsun. İstediği gibi bir hayat yaşayan siz olacaksınız. Fesatça, sinsice, sinirlice gülenler değil.
İnce Hasan gibi gülebilmeyi öğrenmeniz dileğiyle...