Azat

Sen! Eeeey batan güneş ömrümün bir gününü daha yedin batacaksan bat!

Bir düşün insana ettiğini! Tabi hürsün keyfince nar da dön pervane misali,

Nedir bu mağruriyetin be şemsi ala! Hanı hıramanı seccat ettin her güne…

Düş düş be artık seninle mi var oldu bu yedi kat semanın gururlu heybeti!

Tükendi  umudu verdayi gülümün meşkindenmi incindin ufukta kaybol bat!

Cananımsız bir daha doğma, sefalet içinde piştim yol oldum, yordam oldum han’a…

Azat’ı mekânda sana incinmedim doğ bir daha sabah olsun bugün de bendensin

Cananım buz kesmiş varını yoğunu harcadı, devran döndü bir kez daha ten arı taşta,

Bir can yatıyor emanet geri gelmez sorasın, suç verende mi, alanda mı, zatı güneşte mi?

Hakkın mekânını bir kareye sığdırana şaşar akıl insana sevgi gönülde! Sevilen nerede?

O bir fıtratı! Hakikat pinhan’ı ara bul, varlık keşf’ı anı bekler hal felsefik pencere, el hak!

Hak, edep dinden önce ola! Zor dur din üryan insana hakkı ara bul giz can da aşkı hakikat…