Bahtsız gelin!

Yaşam sürdüklerini zannediyorlardı,küçücük bir göz odada.
Eşyaları yok denecek kadar azdı.
Çocuklar elinde üzerine vita yağı sürülmüş ekmeği tıkınmakla geçirmekteydi çoğu zamanını!

Sanki geçmişte çektikleri sıkıntıların acısını çıkarmak istercesine daha bu günden hırslanmışlardı.
Maddi olarak çok iyi geçinemeseler de, yinede mutlu olduklarını sanıyorlardı.
Uyku öncesi mum ışığında, duvarda gölge oyunları yapmakla bile avunabiliyorlardı.
Ama anneyi uyku tutmuyor duvardaki bir zamanların hatırası resme takılıyordu!
Her gördüğünde kalbi daralıyor,nefes alamaz hale geliyordu her defasında.
İster istemez gözyaşları,kırışmaya yüz tutmuş yanaklarına doğru akıyordu.
Genç kızlığı, anne ve babasını kaybettikten sonra kayınvalidesinin yanında sığıntı gibi yaşarak geçmişti.
Sonunda "beş çocuk doğuruna kadar aklın neredeydi" suçlamasının hesabını vermek zorunda bile kalmıştı.

Kocasına kadınlık yapamıyormuş artık,hemde pasaklıymış!
Bu bahaneydi besbelli,güya titiz bir kadına ayrı ev bile tutulmuş çoktaaaan!.
Babalarının karısının ve çocuklarının yaşadığı bu eve arada bir uğraması yetmiyordu.
Eşini ayık bulamadığı için tüm yükü omuzlarında hissederek, bir iş bulup hem çalışıp hem de çocuklarıyla ilgilenmeye başlamıştı.
Hayatı boyunca peşini hiç bırakmamıştı bu hatıralar.
Yüreğinin bir köşesinin hep burukluğu, bu yüzdendi.
Her gece sabahlara kadara sessiz sessiz ağlaması ona güç katıyordu sanki!
Bu arada çocukları büyümüş, ne kadar çabuk geçmişti yıllar,hayatını ne kadar da çabuk tüketmişti!

Orta yaşı çoktaaan geçmişti.
Hayatın onu bu derece değiştireceğini asla düşünmezken ne hale gelmişti farkında olmadan.
Çocuklarım için mücadeleye devam etmeliyim...
Çocuklarım için mücadeleye devam etmeliyim..
Çocuklarım için mücadeleye devam etmeliyim....